هر کسی راه و رسمی برای زندگی کردن دارد. قدم هایی را در زندگی اش برمی دارد، تصمیم هایی می گیرد و شکلی به حجم روزگارش می دهد. آیا روش او درست است؟ آیا ما این صلاحیت را داریم که روی سبک زندگی دیگران، برچسب های «درست» و «غلط» را بچسبانیم؟ پاسخ منفی است. نه خودمان و نه دیگران حق چنین کاری را نداریم. اما این بدان معنا نیست که باید چشممان را به روی نصیحت انسان هایی که روزی در مکانی شبیه به ما ایستاده بودند ببندیم. در این قسمت از خانه سرمایه به سراغ «لوئیز ال هی» می رویم و کتاب «شفای زندگی» را ورق می زنیم. با ما همراه باشید.
زندگی چیست؟
شاید بهتر باشد به جای آنکه به چیستی زندگی فکر کنیم به دنبال چگونگی بهتر زیستن بگردیم. چون شاید زندگی، حیات و دلیل نفس کشیدن ما روی این کره خاکی برای همیشه یک راز سر به مهر باقی بماند؛ اما سکان چگونه زیستن، همیشه در دست ما قرار دارد. این ما هستیم که برای ثانیه به ثانیه زندگی خود تصمیم می گیریم و آن را به شکلی که می خواهیم در می آوردیم. اگر این واقعیت را بپذیریم و مسئولیت زندگی مان را قبول کنیم، قدمی بزرگ برای موفقیت مورد نظرمان برخواهیم داشت. در آن صورت، دست هایی پنهان، ما را به سمتی که دوست داریم هدایت می کنند. راه ها باز می شوند و چشم ما دوباره به جمال روشنایی، روشن می شود.
ما در زندگی خود یک کاشف بزرگ هستیم. هر قدمی که برمی داریم را روی نقشه زندگی مان ثبت می کنیم و برای برداشتن قدم های بعدی از آن کمک می گیریم. حتی می توانیم بخشندگی پیشه کرده و نقشه قدم های خود را در اختیار افرادی که تازه در این مسیر قدم برداشته اند بگذاریم تا دست کم، قدم های اشتباه ما را تکرار نکنند.
در چرخه تکرار گیر نکنید
هر لحظه در زندگی، تجربه ای تازه و غیر تکراری است. اما ما انسان ها با خودمان فکر می کنیم که این لحظه، چیزی معمولی و بی ارزش است که میلیون ها یا حتی میلیاردها نمونه دیگر مانند آن وجود دارند.
ما در توهم تکرار زندگی به سر می بریم. در حالی که زندگی، حتی برای یک ثانیه هم تکراری نیست. حضور شما در این لحظه، برای تمام کائنات و جهان هستی تازه است.
اگر انسان ها کمی به این موضوع دقت می کردند، شفای زندگی را در دست می گرفتند و هرگز مجبور نبودند با بیماری های روحی و جسمی دست و پنجه نرم کنند. چون وقتی درک کنیم که این لحظه از زندگی، تازه و غیر تکراری است، درک می کنیم که جمع کردن کینه، خشم، نفرت و اندوهی که در گذشته وجود داشته، کار بیهوده ای خواهد بود. شما باید یک روز با تمام این اندوه، خشم و ناراحتی، خداحافظی کنید و جسمتان را به دست خاک بسپارید. به نظرتان بهتر نیست تا زمانی که زنده هستید این کار را انجام دهید و از نعمت های گسترده پنهان در آن بهره مند شوید؟
کشف رابطه میان افکار و مسئولیت زندگی
در هر کتاب، متن قدیمی یا هر توصیه ای که از بزرگان و انسان های موفق می خوانیم و می شنویم، آمده است که : «شما مسئول زندگی خودتان هستید و باید مسئولیت تمام و کمال آن را بپذیرید.» اما آیا تا به حال به این فکر کرده اید که چرا ما مسئول زندگی خودمان هستیم؟
آن هم در حالی که گاهی شرایط، درست برعکس این را نشان می دهند؟ افراد زیادی در خانواده های بد و بی مسئولیت به دنیا می آیند، عده ای به دست افراد دیگر، آسیب می بینند، دچار بیماری های جسمی و روحی طاقت فرسا و حتی مرگ آور می شوند، فرصت ها از دست افرادی که لایقشان هستند ربوده می شوند و تعداد قابل توجهی از مردم با وجود تلاش های بسیار زیادی که برای موفقیت انجام می دهند، به هیچ جایی نمی رسند.
نکته پنهان در این ماجرا و چیزی که ورق را برمی گرداند، «تفکر» است.
ما تنها کسی هستیم که می توانیم به افکارمان جهت دهیم و این جهت دهی، شکل فیزیکی زندگی ما را می سازد. اگر اندوه، خشم و نفرت را همچون گنجی نایاب در قلب و وجودمان نگه داریم، جسممان بیمار می شود.
دوره آموزشی از صفر تا سطح پیشرفته در ترید که با هدف “استاد تمامی ترید” طراحی شده است
اگر مدام به رویدادهای بد فکر کنیم و صحنه اجرا شدن آنها را در ذهنمان به تصویر بکشیم، عجیب ترین و وحشتناک ترین اتفاق ها برایمان رخ می دهند. فرصت ها به دست کسانی که فکرش را هم نمی کردیم از چنگمان بیرون می روند و روز به روز بدبخت تر از قبل می شویم.
ما با تفکرمان تک تک این بلاها را بر سر خودمان آوردیم. بنابراین، مسئولیت تمام آنها نیز فقط با خودمان است. اگر از این وضع راضی نیستیم، می توانیم با تغییر دادن کامل افکارمان، در مسیر شفای زندگی قرار بگیریم و یک ماجرای جدید را شروع کنیم.
تغییر دادن سبک زندگی به نحوی که در آن:
- ما به دنبال فرصت ها نمی گردیم، بلکه فرصت ها به دنبال ما می گردند.
- بیمار نمی شویم یا اگر هم بیمار شویم، به سرعت شفا پیدا می کنیم.
- افراد درست در زمان درست، سر راه ما قرار می گیرند و به شکلی معجزه آسا و باور نکردنی به کمک ما می شتابند.
- در هر جا که می رویم، برکت، ثروت و سلامتی، جلوتر از ما آنجا حضور دارد.
- روز به روز خوشبخت تر و شادتر از دیروز می شویم. به اندازه ای که احساس می کنیم، هم اکنون در بهشت هستیم.
خداوند به ما قدرتی بسیار بزرگ و بی نهایت قدرتمند داده است؛ قدرتی که دیده نمی شود اما دیدنی ترین آثار را بر جای می گذارد. این ما هستیم که انتخاب می کنیم قدرت وجودمان در چه جهتی حرکت کند و چه نتیجه هایی را به بار بیاورد.
شما قدرتمند هستید، البته اگر آن را باور کنید. حتی وقتی که هیچ پولی در کیفتان و هیچ اعتباری در حسابتان و هیچ اعتمادی در میان انسان های دیگر ندارید هم بسیار ثروتمند، معتبر و قابل اعتماد هستید. تنها اگر مسئولیت زندگی تان را بپذیرید و از قدرت خود در جهت سازندگی روزهایتان استفاده کنید.
عینکتان را پاک کنید، زندگی جنگ نیست
بسیاری از مردم با خودشان و زندگی در وضعیت جنگی به سر می برند. جنگ آنها با زندگی، هیچ وقت تمام نمی شود. آنها فکر می کنند که زندگی، حقشان را خورده است و حالا باید تا زمانی که زنده هستند حقشان را از زندگی پس بگیرند. آیا زندگی جنگ است؟ پاسخی که من به آن می دهم این است: «بله و نه!» ما انسان ها با وجود آنکه در یک دوره زمانی، یک بخش از جهان، یک کشور، یک شهر و حتی یک خانه زندگی می کنیم، دنیاهای بسیار متفاوتی از یکدیگر داریم.
این جهان های متفاوت، در اثر طرز نگاه ما به دنیا ایجاد شده اند. اگر با خودمان این طور فکر کنیم که همه چیز و همه کس به دنبال توطئه چینی، نیرنگ، سرزنش و پشت پا زدن به ما هستند در آن صورت، جنگی تمام عیار میان ما و زندگی درمی گیرد. البته بهتر است بگویم، جنگی تمام عیار، میان ما و خودمان درمی گیرد. چون ذات زندگی، زیبا، پر برکت و سرشار از عشق است.
حالا اگر ما در جهان خودمان این طور فکر کنیم که تک تک اجزای کائنات، هر آنچه در زمین و هر چیزی که در آسمان وجود دارد، سرشار از عشق، محبت و شادی است، آنگاه تمام کائنات، تمام ماجراهای بد، انسان های منفی و موقعیت های خطرناک را از ما دور کرده و به جای آن، ماجراهای شگفت انگیز، انسان هایی بزرگ، عمیق و سرشار از عشق را به جاده زندگی مان هدایت می کند.
آیا در این صورت، تلاش های ما رنگ و بوی عشق و محبت را نمی گیرند؟ آیا به دنبال این نخواهیم بود که به دیگران عشق بدهیم و جاهای خالی قلبشان را ترمیم کنیم؟ آیا انسان هایی که از ما عشق و قدردانی را دریافت کرده اند، همان عشق را به شکل های گوناگون به زندگی مان برنمی گردانند؟
برای تجربه یک زندگی عالی و هیجان انگیز، فقط کافی است تغییر را از درون خودمان آغاز کنیم و به شکلی متفاوت به زندگی بنگریم. آن گاه تمام جزئیات زندگی با سرعتی باور نکردنی تغییر شکل پیدا می کنند و به رنگ نگاه ما درمی آیند.
پشت هر درد، یک نیاز، پنهان است
افراد مختلف با مشکلات گوناگونی دست و پنجه نرم می کنند. عده ای از دردهای جسمانی نالان هستند، برخی از مشکلات تمام نشدنی مالی شان به سمت دیوانگی قدم برداشته اند، عده ای فکر می کنند که دیگران آنها را دوست ندارند و برخی از به هم ریختن نقشه های زندگی شان شاکی هستند. تمام این مشکلات، کدهای رمزی هستند که در ورای آنها پیامی پنهان شده است. در حقیقت، یک فکر، آنها را به این روز درآورده و زندگی را به کامشان تلخ کرده است.
برای کشف پیام دردها و پیدا کردن شفای زندگی می توانید از روشی که من برای درمان بیمارانم به کار می گیرم، استفاده کنید. وقتی یک بیمار به ملاقاتم می آید، با صبر و حوصله به تمام صحبت هایش گوش می دهم. سپس به او یک کاغذ و قلم می دهم و از وی می خواهم تمام کارهایی که به نظرش باید انجام دهد را بنویسد.
بعد از این کار، از بیمارم می خواهم که کارهایش را دانه دانه با صدای بلند برایم بخواند. تصور کنید که بیمار من چنین چیزی را روی کاغذ نوشته است: «من باید برای بیشتر پول درآوردن تلاش کنم.» در همین بزنگاه من از او می پرسم: «چرا؟» از این به بعد، تمام چیزهایی که بیمارم در پاسخ به چرای من می دهد، نیاز اصلی او و ریشه مشکلش به شمار می رود.
در این مرحله از بیمارانم می خواهم که یک بار دیگر به کاری که برای خودشان مشخص کرده بودند برگردند و به جای واژه «باید» از «می توانم» استفاده کنند. با این حساب، جمله مثالی که با هم زدیم به این ترتیب تغییر می کند: «من می توانم برای بیشتر پول درآوردن تلاش کنم.»
معجزه و قدرت پنهان در واژه «می توانم» بُعد منفی کار را به شکلی مثبت تغییر می دهد. حالا بیمار من از دیدن کاری که می تواند انجام دهد، دچار ترس نمی شود. حتی این شجاعت را در وجودش بیدار می کند که این کار را امتحان کند.
این موشکافی در یافتن دلیل رنج و درد به ما کمک می کند تا از ترس های پوشالی و نگرانی برای اتفاق هایی که نیفتاده اند و هرگز هم نمی افتند دست برداریم. شاید این موضوع برای شما کمی عجیب باشد اما باورتان نمی شود که ترس های خیالی چه تاثیر منفی و تخریب کننده ای را روی روح و روان انسان باقی می گذارند.
دستی به سر و گوش افکارتان بکشید، شفای زندگی در نزدیکی شما است
برخی از انسان ها تمایل شدیدی دارند که ناتوانی های خودشان را به دیگران نسبت بدهند. آنها مدام به دیگران می گویند:
- تو نمی توانی!
- تو نمی دانی!
- تو مناسب نیستی!
- فلان ایده خیلی مسخره است. تو هرگز در آن به موفقیت نمی رسی!
- تو به اندازه کافی زیبا نیستی!
- در زندگی ات به هیچ جایی نمی رسی!
- و غیره
آنها با این کار خود، روی توانایی ها و استعدادهای طرف مقابل یک درپوش سنگی می گذارند و با خودشان فکر می کنند که به او لطف کرده اند. قبول دارم که شنیدن این سخنان حتی برای یک بار هم بسیار دردناک است چه برسد به چندین و چند بار. اما اگر آن فرد، ایمان و عشق به خودش و توانایی هایش را کنار نگذارد، به راحتی می تواند بر تمام این سخنان پیروز شود.
حتی برخی از افراد، از این سخنان به عنوان سوختی قدرتمند برای حرکت در مسیر موفقیت خود استفاده می کنند و با نشان دادن عظمت موفقیتشان به طور عملی، نادرست بودن گفته های آنها را اثبات می کنند.
از گذشته خداحافظی کنید
گذشته، تلخ یا شیرین، تمام شده است. دیگر هرگز برنمی گردد و نمی تواند که دوباره شما را آزار دهد. این نعمت بزرگی است که زمان گذشته دیگر نمی تواند راهی به آینده ما پیدا کند. اما ما در ذهن خود، مدام این کار را انجام می دهیم. آن مفهومی که مدام انگشتمان را به سمتش نشانه می رویم و از دردها یا سختی هایش شکایت می کنیم، دیگر وجود خارجی ندارد. اما ما به طرز عجیبی نمی خواهیم دست از سرش برداریم و مدام از آن سخن می گوییم.
دلایل نگذشتن از گذشته
- ما نیاز به محبت داریم. اما می خواهیم با ضعیف نشان دادن یا جلب دلسوزی دیگران به این نیاز درونی برسیم.
- خودمان را به خاطر تصمیم های اشتباه گذشته مقصر می دانیم و می خواهیم با سرزنش کردن خودمان از حجم عذاب وجدانمان بکاهیم.
- به اشتباه فکر می کنیم که بازسازی رویدادهای دردناک گذشته به ما کمک می کند تا دیگر آنها را تکرار نکنیم.
شاید بتوان یک دوجین از این علت ها را پشت سر هم ردیف کرد. اما راه چاره آنها فقط یک چیز است: «خداحافظی با گذشته.» شاید بگویید: «اگر قرار باشد گذشته را فراموش کنیم پس تکلیف عبرت گرفتن و تکرار نکردن آن اشتباه ها چه می شود؟» در پاسخ باید بگویم که گذشته را فراموش کنید، اما قبل از آن مطمئن شوید که درس های خود را از او گرفته اید. در این روش، شما مسیری برای ورود شفای زندگی باز می گذارید.
در حقیقت، درس هایی که ما از گذشته خود می گیریم، چه خوب و چه بد، کوچک ترین سهم ما برای تلاش هایی است که کرده ایم. یادتان باشد، بعد از اینکه درس هایتان گرفتید، مطمئن شوید که مراسم خداحافظی تمام و کمالی را برای گذشته تان برگزار کرده اید.
درس هایی که می گیرید، نباید هیچ غباری از تردید، سرزنش، اندوه یا پشیمانی را با خودشان به دوش بکشند. وقتی رشته تمام افکاری که شما را به گذشته زنجیر می کردند قطع کنید، احساس آزادی، تمام وجودتان را در برمی گیرد. پس، به اندوه، خشم یا هر احساس منفی ای اجازه ندهید که در سرزمین ذهنتان اردو بزند. خیلی زود، عذرشان را بخواهید و آنها را از ذهنتان بیرون کنید.
زندگی، معلمتان است. درس هایی که به شما می دهد، ارزشمند هستند. چون مسیر آینده را برایتان هموارتر می کنند. در ذهنتان با خودتان یک قرار شیرین بگذارید و بگویید: «زندگی، همیشه از راه اتفاق های خوب و قشنگ به من درس های بزرگ و به یادماندنی می دهد.»
وقتی این جمله را به عنوان یک قانون در ذهن خود حک کنید، کائنات وارد عمل می شود و از تمام قدرت خود برای عملی کردن این قانون استفاده می کند. زیبا فکر کنید، آنگاه زندگی تان به صحنه یکتای هنرنمایی معجزه ها، ماجراهای شگفت انگیز، عشق و زیبایی تبدیل می شود.
باغچه باورهایتان را بیل بزنید و شفای زندگی را پیدا کنید
ذهن هر انسان، با مجموعه ای از قوانین که به آنها «باور» می گوییم، برنامه ریزی شده است. روزی این باورها یک فکر ساده بودند که مورد توجهمان قرار گرفتند و ما بارها به آنها فکر کردیم؛ آن قدر زیاد که کم کم به بخشی از قوانین ذهنی ما تبدیل شدند و زورشان از بقیه افکار ما بیشتر شد. بسته به این اینکه باورهای ما مثبت یا منفی هستند، ماجراهایی که در زندگی مان رخ می دهند و برخورد ما با آنها در یک قالب مشخص قرار می گیرد.
مثلا اگر باور داشته باشیم که توانایی یا استعداد انجام یک کار را داریم، حتی اگر زمین و زمان به ما بگویند که نمی شود، حتما راهی برای انجامش پیدا می کنیم. چون در ذهن خود به امکان پذیر بودن این موضوع باور داریم و ندایی در ورای ذهنمان مدام می گوید: «تو می تونی! تو می تونی!»
اگر از وضع زندگی خود یا نداهایی که در سرتان می چرخند ناراضی هستید، تنها کاری که باید انجام دهید، جای گذاری باورهای قدیمی با باورهای جدید و بازسازی ذهنتان است.
دوست دارید تغییر کنید؟
به عنوان یک انسان، تغییر کردن یکی از گوهرهای درونمان است. اما عده ای با تمام قدرت در مقابل تغییر کردن مقاومت می کنند. حتی برای این کار خود قانون هایی ساخته اند و علاوه بر خودشان، دیگران را هم به سمت حفظ چیزی که اکنون هستند دعوت می کنند.
مثلا می گویند: «هیچ کس نباید تغییر کند. هر کس باید خودش باشد و نباید تحت تاثیر یک فکر یا شخص قرار بگیرد.»
خوب به من بگویید، اگر کسی که هستیم و واقعیت چیزی که تاکنون از خودمان ساخته ایم آن چیزی نبوده که دلمان می خواسته، باید چه کار کنیم؟ آیا باید خودمان را یک تکه سنگ سخت و سفت تصور کنیم که هرگز راهی برای تغییر نمی یابد؟ اگر دقت کنید، حتی در طبیعت هم نمی توان چیزی را پیدا کرد که از اول تا آخر بی تغییر باقی بماند.
مثلا آب و باد، سنگ ها را تغییر می دهند، گردش زمین به دور خودش و خورشید، فصل ها را یکی پس از دیگری ایجاد می کند و همراه با آن، چهره زمین هم دستخوش تغییر می شود.
وقتی زمین و زمان تغییر می کنند آیا این عاقلانه است که ما هیچ تغییری نکنیم؟ به نظر من، حتی کسانی که با قدرت در برابر تغییر مقاومت می کنند هم به شکلی نامحسوس عوض می شوند. اما نمی خواهند این حقیقت را قبول کنند.
پس اولین گام برای ایجاد باورهای تازه، یافتن شفای زندگی و زدن رنگی جدید به روزگارمان، آگاهی از نیاز به رشد و عوض شدن است. تنها در این صورت است که راهی برای عمیق تر شدن در زندگی مان پیدا خواهیم کرد.
بزرگ ترین طرفدار خودتان باشید
چیزی که تمدن کنونی انسان را ساخته است، قدم گذاشتن روی پلکان تجربه نسل های گذشته است. اگر تجربه های انسانی راهی برای نفوذ به نسل بعد پیدا نمی کردند ما هرگز چیزهایی که امروز می دانیم را نمی دانستیم، هرگز آسمان خراش ها به دل آسمان نمی رفتند، به احتمال زیاد نسل بشر در اثر بیماری های گوناگون نابود می شد و هرگز فرصتی برای سفر در فضا پیدا نمی کردیم. هر تجربه، نشانه شجاعت کسی است که برای اولین بار آن کار را انجام داده است. با وجود پیشرفت تمدن، هنوز هم تعداد بیشماری کار وجود دارد که باید خودمان به تنهایی آنها را تجربه کنیم. مثلا:
- اولین باری که در مقابل جمع از افکار و باورهای خودمان سخن می گوییم.
- اولین باری که به تنهایی مسافرت می کنیم.
- اولین باری که پدر یا مادر می شویم.
- اولین باری که شنا کردن را یاد می گیریم.
- اولین باری که پشت فرمان خودرو می نشینم.
اگر می خواهید اولین تجربه هایتان را به پُلی برای موفقیت در آن کار تبدیل کنید، باید حسابی خودتان را تحویل بگیرید. ذهن شما همچون کودکی نوپا است که به هنگام انجام کارهای جدید، منتظر شنیدن یک تشویق یا لبخند از سوی بزرگترهایش است تا بداند که کارش برای اولین بار خوب بوده است. وقتی به خودتان می گویید: «آفرین! برای اولین بار عالی بود! گُل کاشتی!» انگیزه و شجاعت انجام دوباره و دوباره آن کار را پیدا می کنید. پس از خودتان غافل نشوید و شفای زندگی را پیدا کنید.
وقتی مشکل تغییر نمی کند، شما نگاهتان را تغییر دهید
گاهی پیش می آید که با وجود تلاش ها ما برای داشتن یک زندگی آرام و عالی، با کسانی روبه رو می شویم که مدام روی اعصابمان قدم رو می روند. هر کاری که برای کنار آمدن با آنها انجام می دهیم به مانع برمی خورد.
آنها مثل یک وصله ناجور هستند که با هیچ موقعیت و آدمی جور درنمی آیند. لحظه ای با خودتان فکر کنید. آیا این نگاه شما نیست که ایراد دارد؟ آیا می توانید با اطمینان بگویید که نگاهتان به این فرد، مثبت و همراه با درک بوده است؟
بسیاری از کسانی که دیگران را اذیت می کنند، در گذشته ای نه چندان دور، انسان هایی ساده بودند که از سوی برخی دیگر آسیب دیده اند. اما در آن زمان، کسی نبوده که به حرف هایشان گوش دهد یا مرهمی روی زخم هایشان بگذارد.
به همین دلیل، آنها به اشتباه فکر کرده اند که این رسم زمانه است و تصمیم گرفتند که درد خود را به دیگران بدهند تا آنها هم سهمی از رنج درونشان داشته باشند. سعی کنید به افراد ناسازگار از دریچه ای متفاوت نگاه کنید.
آنگاه به احتمال زیاد، آن فرد دردمند تنها را پیدا خواهید کرد که با چشم هایی اشک آلود، منتظر کسی است که به کمک او می شتابد.
شما می توانید آن فرد باشید و زندگی تاریک او را با نور قلبتان چراغانی کنید. یادتان باشد، هیچ چیزی در این دنیا اتفاقی نیست. اگر کائنات چنین فردی را در سر راه شما قرار داده است، نباید به سادگی از کنارش بگذرید. چون شاید شما شفای زندگی کسی باشید.
در عوض، باید سعی تان را بر این بگذارید که نقش خود را در این ماجرا به خوبی ایفا کنید. شما هم بخشی از کائنات هستید، پس حتما راه درست برای کمک به این انسان را پیدا خواهید کرد.
از اشتباه کردن نترسید
اشتباه کنید. این تنها راه پیمودن مسیر موفقیت است. کسانی که از شکست خوردن، اشتباه کردن و زمین خوردن می ترسند، هرگز به موقعیت های بالا دست پیدا نمی کنند. در واقع، شکست ترس ندارد. به من بگویید:
- آیا تا به حال یک آدرس را اشتباه نرفته اید؟
- آیا تا به حال غلط املایی یا تایپی نداشته اید؟
- آیا تا به حال به هنگام کار کردن با لپ تاپ یا کامپیوترتان گیج نشده اید؟
- آیا تا به حال موقع تمرین فوتبال، بسکتبال یا هر ورزشی که به آن علاقه دارید حرکتی را اشتباه انجام نداده اید؟
تمام این موارد هم شکست به شمار می روند. اما آیا این شکست ها باعث شده اند که دیگر به سراغ ورزش نروید؟ چیزی ننویسید؟ به آدرس های جدید نروید؟ یا از وسایل هوشمند استفاده نکنید؟ مشکل بسیاری از مردم این است که مثل یک بزرگسال تمام عیار با خودشان رفتار می کنند. به همین دلیل به خودشان اجازه اشتباه کردن نمی دهند.
در حالی که اگر به هنگام یک تجربه جدید، خودشان را یک کودک یا حتی یک دانشجو تصور کنند، نه تنها از اشتباه کردن نمی ترسند بلکه وجود آن را به چالش می کشند. چون می خواهند از آن چیز تازه سردربیاورند و همه چیز آن را موشکافی کنند.
برای آنها لذت کشف چیزهای تازه بسیار بزرگ تر و قدرتمندتر از ترس اشتباه کردن است. شما هم می توانید چنین دیدگاه جذاب و زنده ای را نسبت به خودتان ایجاد کنید و از برخورد با موقعیت های جدید – البته منظورم امتحان کردن ماجراها و قرار گرفتن در موقعیت های سالم است. ناهنجاری ها در این دسته قرار نمی گیرند. – احساس زنده بودن را دوباره تجربه کنید.
پیام اصلی «لوئیز ال هی» در کتاب «شفای زندگی» چه بود؟
«لوئیز ال هی» با نوشتن کتاب «شفای زندگی» به دنبال این بود که مردم را از چنگال ترس های بی معنایشان نجات دهد و دری به سوی زندگی شفابخش را به رویشان باز کند. او از تجربه های دوران کاری خود به عنوان یک مشاور برای نوشتن این کتاب بهره برد.
نظر شما چیست؟
آیا کتاب شفای زندگی را خوانده اید؟ اثرگذارترین جمله ای که در آن کتاب خواندید چه بود؟