این مقاله از روی نسخه اصلی و انگلیسی کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها خلاصه برداری شده است!
خلاصه کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها (The Subtle Art of Not Giving a F*ck)
یاد بگیرید که در زندگی روی چیزهای مهم تمرکز کنید. باقی چیزها به جهنم! ما در زمانه ای پر از فرصت زندگی می کنیم. چه بخواهیم یک شغل انتخاب کنیم، یا شریک یا منبع خبری، انبوهی از گزینه ها پیش روی ماست. پس چرا زندگی فقط خوشی نیست؟ چرا بسیاری از ما احساس نارضایتی و استرس داریم؟ هر چه باشد ما باید هر چه می خواهیم داشته باشیم. خب، دلیلش این است که ما سعی می کنیم همه ی کارها را با هم انجام دهیم. به قدری گزینه های زیادی پیش روی خودمان داریم که دائماً در نهایت روی گزینه ها و فرصت های مختلف تمرکز می کنیم. به طور خلاصه ما خود را وقف چیزهای خیلی زیادی می کنیم و خودمان را خسته می کنیم. پس در عوض چه می توان کرد؟ همانطور که این اشارات کوتاه نشان می دهند، لازم است بفهمیم چه چیزی برای ما مهم است و روی انجام آن تمرکز کنیم. و باقی چیزها چطور؟ نباید ذره ای به آنها اهمیت دهیم! این نکات به شما کمک خواهند کرد چیزهایی را پیدا کنید که به اندازه ی کافی برایتان اهمیت دارند تا به آنها بپردازید. با خواندن این نکات شما خواهید فهمید چرا نباید خودتان را با متالیکا مقایسه کنید؛ انتقاد از خود رمز بر حق بودن است؛ و چرا مرگ باید برای همه ی ما نقطه ی پایان باشد.
هرچه در زندگی انجام می دهید نوعی تقلا است، پس لازم است تقلایی را پیدا کنید که مناسب خودتان باشد
شما واقعاً در زندگی چه می خواهید؟ به عبارت دیگر، هدف نهایی تان چیست؟ دستاوردی که می خواهید روی سنگ قبرتان نوشته شود؟ جواب این سوال ساده نیست. مطمئناً بسیاری از ما خواهیم گفت که خواهان شادی، خانواده ای دوست داشتنی و شغلی هستیم که از آن لذت ببریم، اما این خواسته های بلندپروازانه تسبتاً مبهم هستند. و خواسته های مبهم به این دلیل مسئله ساز می شوند که انگیزه ی لازم برای تلاش برای موفقیت را به شما نمی دهند. متأسفانه اگر می خواهید در زندگی به جایی برسید، باید به سختی تلاش کنید. دست یافتن به اهدافتان نیازمند کار سخت و پشتکار زیاد است؛ می توان اطمینان داشت که شکست ها و سختی های زیادی در راه باشد. اگر هدفی نداشته باشید که برای رسیدن به آن مصمم باشید، در مواجه با این مصائب دچار تزلزل خواهید شد. فرض کنیم هدف شما این است که یک مدیرعامل شوید. هر چه باشد مدیرعامل بودن مسلماً جالب به نظر می رسد:
کافی است به آن همه قدرت و مسئولیت فکر کنید. و با این حال مدیرعامل بودن منافات زیادی با قدم زدن در پارک دارد. مدیرعامل ها معمولاً هفته های کاری ۶۰ ساعته دارند، باید تصمیمات سختی بگیرند و باید آماده باشند که بارها افراد را اخراج کنند. اگر برای مدیرعامل شدن کاملاً مصمم نیستید، به سختی تقلا خواهید کرد و شانس تان برای موفقیت بسیار کم خواهد بود. از آنجا که تلاش گریزناپذیر است، باید چیزی را پیدا کنید که ارزش تلاش کردن را داشته باشد. باید کاری را که واقعاً از انجام دادنش لذت می برید پیدا کنید. کار بر روی چیزی که خوشحالتان می کند به این معناست که نه تنها از مبارزه ی دائمی دلسرد نخواهید شد؛ بلکه با گذشت زمان عاشق آن خواهید شد. نویسنده کتاب را در نظر بگیرید. او فهمید که واقعاً به نوشتن در مورد دوست یابی و قرار (عاشقانه) را دوست دارد، پس تصمیم گرفت بر روی نوشتن بلاگی با موضوع توصیه های دوست یابی تمرکز کند. در ابتدا کار دشواری بود اما چون کاری را که انجام می داد دوست داشت، بر مشکلات فائق آمد. در نهایت تلاش سخت او ثمر داد؛ بلاگ صدها و هزاران مشترک را گرد هم آورد و به اندازه ای پول عاید نویسنده کرد که به شغل اول او بدل شد. رفتن به دنبال یک زندگی آسان، زندگی ای بدون سختی، کاری بی معنی است. تنها راه پیشرفت این است که هدفی پیدا کنید که می خواهید برایش تقلا کنید. با این حال به همان اندازه مهم است که به همه ی کارها و سختی هایی که برای شما خوشی نمی آورند نه بگویید. جسارت داشته باشید و از دنبال کردن چیزهایی که شما را خوشحال نمی کنند دست بکشید. بر روی اندک چیزهای عالی تمرکز کنید و به باقی چیزها حتی ذره ای توجه نکنید.
ممکن است رنج به چیزهای خارق العاده بیانجامد، اما اگر ارزش های درستی نداشته باشید، هرگز شاد نخواهید بود
بهترین نمونه های موفقیت از طریق تلاش را می توان در دنیای هنر یافت. به هر حال ما عادت داریم که هنرمندان را ذاتاً فقیر و قدرنادانسته تصور کنیم، کسی که تا وقتی نبوغش درک نشود تسلیم نمی شود. و این کلیشه خیلی دقیق تر از چیزی است که تصور می کنید. دیو موستاین گیتاریست را در نظر بگیرید. در سال ۱۹۸۳ دقیقاً زمانی گروهش او را اخراج کرد که در اوج شهرت بودند. موستاین در حالی که از خشم به جوش آمده بود، اراده کرد که به هم گروهی های سابقش نشان دهد تا چه حد درباره ی او اشتباه فکر می کرده اند. او به مدت دو سال بی وقفه کار کرد تا مهارت هایش را ارتقا دهد و نوازندگانی را پیدا کند تا گروهی بسازد که حتی از اولی بهتر بود. گروهی که در ادامه تشکیل داد Megadeath بود، گروه محبوبی که کارش را تا بدانجا ادامه داد که ۲۵ میلیون نسخه از آلبومش را به فروش رساند. با این حال، با وجود موفقیت Megadeath موستاین هنوز راضی نبود. او هنوز موفقیتش را در مقایسه با دستاوردهای گروه قبلی اش قضاوت می کرد. متأسفانه این گروه متالیکا بود، یکی از بزرگترین پدیده های موسیقی جهان. موستاین چون خودش را با متالیکا مقایسه می کرد، علیرغم موفقیت آشکارش، خود را شکست خورده می پنداشت. عدم رضایت مداوم موستاین نشان دهنده ی خطری رایج است:
سنجیدن موفقیت خود با موفقیت دیگران. برای موستاین تنها راه احساس موفقیت این بود که از هم گروهی های قبلی خود بیشتر موفق باشد، که به این معنی بود که او محکوم به نا امیدی است. ناگفته پیداست که برای قضاوت دستاوردهایتان نیازمند یافتن ارزش های سالم تری هستید. پیت بست مثال خوبی است برای نشان دادن اینکه ارزش های درست چگونه به رضایت خاطر می انجامند. او نیز مانند موستاین در یک قدمی ستاره شدن از گروه اخراج شد. افسوس، که برای بست، این گروه از قضا گروه بیتلز بود، بزرگترین گروه همه ی اعصار. با تماشای هم گروهی های سابقش که اوج می گرفتند، او به اعماق افسردگی فرو رفت. اما او بعدها ارزش های خود را عوض کرد. او فهمید چیزی که واقعاً در زندگی می خواهد یک عشق خانوادگی و یک زندگی خانوادگی در زیر یک سقف است. البته، او هنوز دوست داشت به موسیقی بپردازد، اما موفقیت یا عدم موفقیت در عرصه ی موسیقی، را نمی خواست تا به واسطه ی آن زندگی اش را تعریف کند. این تعویض کانون توجه به یک زندگی شاد و رضایتمندانه انجامید و بست حتی دوباره به سراغ آهنگسازی رفت، اما اینبار برای گروه های کم تر شناخته شده. پس اگر ملاک مان رضایتمندی باشد، ارزش هایمان مهم تر از موفقیت هستند. در بخش بعد نگاهی خواهیم داشت به اینکه چطور ارزش های درست برای زیستن را پیدا کنیم. بسیاری از افراد عادت دارند که روی ارزش های مزخرف تمرکز کنند، پس مهم است که ارزش های خوبی برای باورمان بیابیم.
در بخش قبل دیدیم که سنجش ارزش خودتان از طریق مقایسه با دیگران تنها به ناامیدی می انجامد. و این تنها یکی از هزاران ارزش مزخرف است که می توانند شما را از مسیر رضایتمندی خارج کنند. برای مثال احساس لذت را در نظر بگیرید. بسیاری از افراد انتخاب می کنند که لذت را اولویت زندگی شان کنند. ولی با این حال لذت جویی پیش از هر چیز دیگر به ضرر سلامتی است؛ در واقع لذت جویی ارزش مرکزی معتادان به مواد مخدر، زناکاران و پرخورها است. پژوهش ها نشان داده است کسانی که لذت را هدف غایی می دانند به احتمال زیاد مضطرب و افسرده اند. یکی از دیگر ارزش های مزخرف این است که زندگی تان را با پیمانه ی موفقیت مادی خود بسنجید. چه طمع داشتن اتومبیلی بزرگتر از مال همسایه باشد یا زرق وبرق ساعت رولکس جدیدتان، این ارزش به طور باور نکردنی رایج است و احتمالاً شما هم زمانی به آن اهمیت می داده اید. اما این ارزش به رفاه و خوشی منتهی نمی شود. مطالعات نشان داده اند که پس از اینکه نیازهای اولیه ی ما در زندگی برآورده شدند، ثروت اضافی رضایتمندی ما را افزایش نمی دهد. و به دنبال ثروت رفتن حتی ممکن است اثرات زیان آوری داشته باشد اگر انتخاب کنیم که آن را بالاتر از ارزش هایی مانند خانواده، صداقت یا درستی قرار دهیم. پس شما چگونه می توانید از ارزش های مزخرف دوری کنید؟ بسیار خب، تبعیت از ارزش های مزخرف اغلب از فقدان ارزش های ارزشمند نشأت می گیرد. پس اگر نه می خواهید به طور کورکورانه لذت گرا باشید و نه در طمع مرسدس مدل جدید همسایه تان، نیاز دارید ارزش هایی را شناسایی کنید که ارزش زیستن را داشته باشند.
این ارزش های خوب باید چگونه باشند؟
- مبتنی بر واقعیت باشند
- برای جامعه مفید باشند
- اثری آنی و قابل کنترل داشته باشند
صداقت را در نظر بگیرید. صداقت ارزشی فوق العاده برای مبنا قرار دادن در زندگی است زیرا شما می توانید آن را کنترل کنید (تنها شمایید که تصمیم می گیرید صادق باشید یا نه)؛ صداقت مبتنی بر واقعیت است؛ و سودمند است چون بازخورد حقیقی به دیگران می دهد. دیگر ارزش هایی که این با این معیارها سازگارند، خلاقیت، سخاوت و فروتنی هستند. گاهی فکر می کنیم قربانی هستیم، اما تغییر مثبت تنها زمانی رخ می دهد که شما مسئولیت زندگی تان را تماماً بر عهده بگیرید. هر ساله هزاران دونده ی آماتور در مسابقات دو ماراتون شرکت می کنند. بسیاری از آنها برای جمع آوری اعانه برای مصارف خیر این کار را می کنند. با وجود اینکه تعداد زیادی از آنها با به پایان بردن مسابقه مشکل دارند، اکثر دونده ها به این دستاورد خود احساس غرور می کنند. حالا تصور کنید به جای داوطلب شدن برای شرکت در ماراتون، شما مجبور بودید در آن شرکت کنید. فارغ از اینکه چقدر خوب می دویدید، احتمالاً از این تجربه به کلی متنفر می شدید. احساس اجبار برای انجام چیزی آن را از لذت تهی می کند. بدبختانه، بسیاری از ما در طول زندگی فکر می کنیم تجربیاتمان به ما تحمیل شده اند. تفاوتی نمی کند که رد شدن در یک مصاحبه ی کاری باشد، جواب رد شنیدن از یک معشوق یا حتی از دست دادن اتوبوس، در همه ی این موارد ما خود را قربانیان ناراضی شرایط زندگی تصور می کنیم.
مثالی افراطی برای این موضوع
ویلیام جیمز در خانواده ای مرفه و ثروتمند در آمریکای قرن نوزدهم متولد شد. او از بیماری رنج می برد و اغلب اوقات رفت و برگشت مکرر تهوع و اسپاسم کمر را تجربه می کرد. اولین رویایش این بود که نقاش شود اما برای کسب شهرت و موفقیت باید تقلا می کرد، و پدرش مدام بی استعدادی اش را به سخره می گرفت. به همین دلایل بود که تصمیم گرفت پزشکی را دنبال کند، و بعد از آن بود که از مدرسه ی پزشکی اخراج شد. ناخوش و ناراحت، بدون حمایت خانواده یا شغلی، جیمز به فکر خودکشی افتاد. اما پس از آن اثر چارلز پیرس فیلسوف را خواند. بحث اصلی پیرس این بود که هر کس باید ۱۰۰ درصد مسئولیت زندگی خود را بر عهده بگیرد، پیامی که برای جیمز معنی خاصی داشت. جیمز دریافت که بدبختی او از این باور نشأت گرفته که او قربانی تأثیرات بیرون است. چه این تأثیر ایرادات پدرش باشد، چه بیماری اش، او برای وضعیت خود، چیزهایی را سرزنش می کرد که در کنترلش نبودند و این باعث می شد که او احساس ناتوانی کند.
او دریافت که خودش مسئول زندگی و اعمالش است و با نیرویی که از این فکر گرفت، از نو شروع کرد. بعد از سال ها کار سخت، جیمز کار خود را ادامه داد تا به یکی از پیشروان روانشناسی در آمریکا تبدیل شد. پس هر وقت شما احساس کردید که قربانی هستید، ویلیام جیمز را به یاد آورید و سعی کنید مسسولیت زندگی خودتان را به عهده بگیرید. تصور کنید از طرف پارتنر خود پس زده می شوید. خیلی ساده است که معشوق سابق خود را برای ظالم بودن یا عدم توجه سرزنش کنید، اما کار منطقی تر این است که به مسئولیت خودتان در شکست رابطه توجه کنید. شاید شما به سهم منصفانه ی خود در کار خانه بی توجه بودید، یا شاید از بلندپروازی های طرف مقابل حمایت نکردید. با فهم و کار بر روی اشتباه هایتان می توانید در آینده از آنها اجتناب کنید. تنها آن زمان است که می توانید زندگی بهتر و شادتری داشته باشید. اغلب اوقات که هویت ما تهدید می شود پا به فرار می گذاریم، اما نگرش بودایی می تواند کمک کند.
این تمرین را انجام دهید
شما در یک شرکت برجسته مدیر ارشد هستید. از شغل و پرداختی خود راضی هستید؛ ماشین خوبی دارید، لباس هایتان شیک است و به همکاران خود احترام می گذارید. مهمتر از همه اینکه مدیر ارشد بودن را واقعاً دوست دارید. شما همان کسی هستید که یک مدیر ارشد است. حالا تصور کنید که شما شانس این را دارید که به سمت بالا ارتقا یابید. با این حال این فرصت خالی از ریسک های قابل توجه نیست. اگر در تحقق بخشیدن به آن شکست بخورید، همه چیز را از دست خواهید داد، شغل، اتومبیل، احترام و مهمتر از هر چیز، هویت خود را. آیا شانس خود را امتحان می کردید؟ اکثریت قاطع افراد این ریسک را نمی کنند. این نتیجه ی پدیده ای است که نویسنده آن را قانون اجتناب منسون می نامد، تمایل به فرار از هر چیزی که هویت ما را تهدید می کند. اگرچه اجتناب از ریسک های عمده، مثل آنها که در بالا توضیح داده شد، ممکن است عقلانی به نظر برسد، اما نا امیدی ما برای حفاظت از هویت مان معمولاً نوعی مانع است تا نوعی کمک. برای مثال، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان آماتور از فروش یا عمومی کردن آثارشان خودداری می کنند. آنها وحشت دارند که اگر هنر یا نوشته شان را نشان دهند، هیچ کس خوشش نخواهد آمد. سعی کردن و شکست خوردن هویت آنها را تخریب می کند، هویتی که حول امکان تبدیل شدن به هنرمندی بزرگ شکل گرفته. بنابراین تا ابد هیچ تلاشی برای این کار نمی کنند. خوشبختانه راهی برای تعدیل جوانب منفی قانون اجتناب منسون وجود دارد، تمرین آیین بودایی.
آیین بودایی
بودیسم به ما می آموزد که هویت یک توهم است. فارغ از اینکه شما چه عنوانی به خود بدهید، ثروتمند، فیر، شاد، غمگین، موفق، شکست خورده، همه ی این موارد صرفاً ساخته های ذهنی هستند. به زبان ساده آنها واقعی نیستند و ما نباید اجازه دهیم زندگی را به ما دیکته کنند بنابراین شما باید هویت خود را رها کنید. رها کردن خودتان از شر یک هویت می تواند تجربه ی خارق العاده ای باشد. برای مثال، ممکن است شما همیشه خودتان را همچون فردی می دانستید که دغدغه ی شغلی دارد به این معنا که همواره شغل خودتان را به علائق و خانواده تان اولویت داده اید. خود را از این تصویر محدود از خودتان رها کنید و سپس خواهید توانست هر کاری که خوشحالتان می کند انجام دهید، چه صرف وقت با بچه هایتان باشد یا ساختن ماکت هواپیما. اگر می خواهید شاهد تغییر مثبت باشید لازم است اشتباهات و سستی هایتان را بپذیرید. آیا شما هم از انسان های اعصاب خرد کن که فکر می کنند همیشه حق به جانب خودشان است متنفر نیستید؟ افراد خودبین همه چیزدانی که حتی زمانی که به آنها می گویید که اشتباه می کنند، اصلاً گوش نمی دهند؟ خدا رو شکر که شما خودتان اینطور نیستید! خب، متأسفانه باید بگویم که هستید. هر از گاهی همه ی ما دچار این توهم می شویم که حق با ماست، در صورتی که نیست.
این مثال را در نظر آورید:
یکی از دوستان نویسنده به تازگی نامزد کرده بود. داماد آینده تقریباً از دید همه جز برادر نامزد دوست نویسنده، فردی دوست داشتنی و محترم بود. او از ایراد گرفتن به انتخاب شریک زندگی خواهرش دست نمی کشید و مطمئن بود که نامزدش بالاخره به او لطمه خواهد زد. اکثر افراد، از جمله خواهر، می دانستند که برادر اشتباه می کند. اما همانطور که انتظار می رفت، هر چه سعی کردند نتوانستند او را وادار کنند که این احتمال را در نظر بگیرد که ممکن است عملش کمی از روی توهم است. اگر می خواهید از رفتاری مشابه رفتار این برادر دوری کنید، بایستی تمابل داشته باشید که هر از گاهی از خود بپرسید که آیا اشتباه می کنید یا خیر. تنها با انجام این کار است که می توانید بر آن نقاط کوری فائق آیید که به اشتباه تصور می کنید حق با شماست. این کار آنقدر که به نظر می رسد ساده نیست؛ تقریباً همیشه، باورهای ما سستی هایمان را می پوشانند. این بدان معنی است که با به پرسش کشیدن داسمی تصمیمات و اعمال خود، به حقایق تلخی درباره ی خودمان پی خواهیم برد. برگردیم به مثال برادر زیاد از حد عیب جو:
احتمال دارد که نفرت او از داماد آینده سستی های خود او را پنهان می کرده است. شاید او حسادت می کرده که خواهرش عشق خود را یافته بود اما خودش نتوانسته بود. شاید او حسادت می کرد که خواهرش توجه خود را تماماً وقف نامزدش می کرده. حتی ممکن است به این دلیل در میان باشد که خواهرش به چیزی که او می خواست توجه کافی نشان نداده است. دلیلش هرچه که باشد برای او فرض های غلط کورکورانه داشتن ساده تر از مواجه شدن با سستی های خودش بوده است. خوشبختانه شما مجبور نیستید در دام یکسانی بیفتید. با آمادگی برای شک کردن به باورهایتان و رویارویی با سستی هایتان، می توانید به طریقی سالم تر و شادتر عمل کنید.
کنترل عشق
عشق رومانتیک ممکن است خطرناک باشد، مگر اینکه یاد بگیریم آن را کنترل کنیم. رومئو و ژولیت احتمالاً مشهورترین داستان عاشقانه ی جهان است. با این حال به سختی بتوان گفت داستانی با پایان خوش است؛ بلکه بیشتر یک داستان پرآشوب است که شامل قتل، تبعید و خونریزی است و با خودکشی هر دو عاشق تمام می شود. حکایت تراژیک این عشاق مفلوک نشان دهنده قدرت تخریب کننده ی عشق رمانتیک است. نتایج تحقیقات نشان داده است که روابط رومانتیک و پرشور بر روی مغز اثر تحریک کننده ای شبیه کوکائین دارند. یعنی شما یک اوج شدید را تجربه می کنید و پس از آن مجدداً به حال بد سقوط می کند. بعد، مجدداً به دنبال اوج می روید، اگرچه الزاماً نه با همان فرد، دستورالعملی برای رنج و اضطراب.
در زمان شکسپیر، خطرات عشق رومانتیک به خوبی شناخته شده بودند. حتی ممکن است شاعر رومئو و ژولیت را به عنوان نقدی بر میل رومانتیک همچون شوری مخرب نوشته باشد. درست تا پیش از قرن نوزدهم اکثر روابط و ازدواج ها بر پایه ی مجموعه مهارت های طرفین بود و نه عشق شورمندانه ی آنها به یکدیگر. البته حالا اوضاع فرق می کند. امروزه عشق رومانتیک عشقی ایده آل در نظر گرفته می شود و این مسئله ممکن است به اندوه بسیار منتهی شود. پس چه می توان کرد؟ آیا باید مفهوم عاشقی را به کلی کنار گذاشت؟ نه کاملاً. عشق رومانتیک بسته به اینکه از معیارهای مشخصی تبعیت کند می تواند سالم یا ناسالم باشد. عشق ناسالم زمانی رخ می دهد که هر یک از طرفین برای فرار از مشکلات دیگر خود از رابطه استفاده کند.
برای مثال، ممکن است از زندگی شان ناراضی باشند و بنابراین از احساساتشان نسبت به یکدیگر به عنوان وسیله ی حواس پرتی استفاده کنند. متأسفانه هیچکس نمی تواند مشکلات شخصی را برای همیشه پنهان کند و این تلاش لاجرم گندش در خواهد آمد. برعکس، عشق سالم زمانی وجود دارد که هر دو طرف به طور کامل خود را صرف رابطه کنند. به جای استفاده از آن به عنوان عامل حواس پرت کن، آن ها وقف یکدیگرند. به جای تمرکز بر احساسات خود، هر یک از طرفین، پشتیبان دیگری است. با این حال این حمایت باید طبق میل طرف مقابل باشد. اگر یکی از آنها از حدود فراتر رود و مثلاً با حل همه ی مشکلات دیگری به دنبال کنترل او باشد، مشکلات از پی خواهند آمد. اگر هیچ یک از طرفین به دنبال تسلط بر دیگری نباشد، این نشانگر عشق ناسالم است. انسان ها از مرگ وحشت دارند و به این علت سعی می کنند فراسوی آن به زندگی ادامه دهند. ممکن است دوست نداشته باشید به این موضوع فکر کنید اما شما یک روز خواهید مرد. این حقیقت تلخ و نحوه ی رویارویی ما با آن ارتباط تنگاتنگی با نحوه ی زیست ما در زندگی دارد. برای درک کامل اینکه مرگ تا چه حد بر زندگی ما تأثیر می گذارد می توانیم نگاهی به اثر ارنست بکر بیندازیم. بکر دکتر انسان شناسی و فردی تقریباً تک رو بود. اگرچه رویکرد غیرمعمول او مرگ زودهنگامش فعالیت آکادمیک او را محدود کرد، اما او کتابی تأثیرگذار در رابطه با مردن نوشت، انکار مرگ.
بکر در کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها دو ایده اصلی را مطرح کرد
اول اینکه انسان ها از مردن وحشت دارند. بر خلاف دیگر حیوانات، انسان ها قارند به موقعیت های فرضی فکر کنند. ما می توانیم تخیل کنیم که اگر در دانشگاه رشته ی دیگری انتخاب کرده بودیم زندگی مان احتمالاً چگونه بود، یا اگر به جای معلمی تصمیم گرفته بودیم داروساز شویم. اما این قابلیت فرضیه سازی یک عیب هم دارد. ما می توانیم تصور کنیم زندگی پس از مرگ ما ممکن است چگونه باشد. این امر ما را به ایده ی اصلی دوم بکر می رساند، اینکه چون ما می دانیم که محکوم به مرگ هستیم، تلاش می کنیم یک خود مفهومی بسازیم که بعد از درگذشت ما به زندگی ادامه دهد. به عبارت دیگر، در زندگی های فانی خود به دنبال پروژه های جاودانگی هستیم، چیزهایی که به عنوان میراث ما بر جای بمانند. همین میل است که برخی افراد را تشویق می کند به دنبال شهرت بروند در حالی که دیگران ممکن است به دنبال موفقیت در حوزه ی مذهب یا سیاست و یا تجارت بروند با این حال این رویای جاودانگی برای جامعه مشکلاتی به بار می آورد. آرزوی افراد برای شکل دادن به دنیا، یا حداقل بخشی از آن، به صورتی که آنها می بینندش، جنگ و خرابی و فلاکت به بار آورده است. مهمتر از آن اینکه این نگرش برای ما به عنوان فرد مضر است. اصرار ناامیدانه برای رسیدن به شهرت برای ما استرس و اضطراب به همراه می آورد.
خوشبختانه برای این مسأله یک راه حل ساده وجود دارد. ما باید از تلاش برای رسیدن به جاودانگی دست برداریم. ما باید از اهمیت دادن به شهرت و قدرت دست برداریم و در عوض بر روی اکنون و اینجا تمرکز کنیم. در زمان حال دنبال معنا بگردید و به دنبال پراکندن شادی و نشاط در جایی باشید که حضور دارید و اهمیت ندادن نباید به فکر مرگ محدود شود. همانطور که از این نکات یاد گرفتید تلاش برای همه چیزِ همه کس شدن تنها به رنج منتهی می شود. اگر می خواهید یک زندگی شاد داشته باشید، بر روی چیزهایی تمرکز کنید که از آنها لذت می برید، چه تلاش همراه با نشاط باشد یا رابطه ای سالم. هر چیز دیگر عامل حواس پرتی بی مورد است.
خلاصه نهایی کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها
پیام های اصلی کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها عبارتند از: ما در زندگی تلاش می کنیم کارهای زیادی انجام دهیم و این امر به استرس و ناراحتی می انجامد. هر یک از ما باید یاد بگیرد که هیچ اهمیتی به چیزهایی که موجب رنجش ما می شوند ندهد. جیزی را که واقعاً می خواهید به آن اهمیت دهید انتخاب کنید و رویکرد سازنده تری به کار، عشق و خود زندگی داشته باشید.
