معرفی ارز دیجیتال اتریوم کلاسیک(ETC)
احتمالاً شما قبلاً کمی درباره اتریوم (ETH) شنیده‌اید و ممکن است هنگام مطالعه اطلاعات بیشتر، با برخی اصطلاحات گیج‌کننده روبرو شده باشید.
یکی از این اصطلاحات که اغلب در این فضا به چشم می‌خورد، DAO است. خوشبختانه، در این راهنما قصد داریم به‌طور ساده توضیح دهیم که DAO چیست و چگونه با فورکی که باعث به وجود آمدن اتریوم کلاسیک (ETC) شد، مرتبط است.
در این مقاله، ابتدا به شما خواهیم گفت که DAO واقعاً چه مفهومی دارد و چطور فورک (یعنی به‌روزرسانی یا ایجاد بلاک‌چینی جدید) اتریوم کلاسیک را شکل داد. سپس، روش‌های مختلف به‌روزرسانی بلاکچین را بررسی خواهیم کرد، مانند هارد فورک و سافت فورک. همچنین، به مقایسه عملکرد بازار اتریوم و اتریوم کلاسیک خواهیم پرداخت. در نهایت، مزایا و معایب این دو ارز دیجیتال را بررسی خواهیم کرد.
در پایان این مقاله، شما به درک خوبی از چگونگی شکل‌گیری اتریوم کلاسیک خواهید رسید و تمام جزئیات فورک اتریوم کلاسیک را خواهید دانست. همچنین، اطلاعاتی در مورد مقایسه وضعیت بازار ETH و ETC به دست خواهید آورد و می‌توانید تصمیم بهتری در مورد انتخاب هرکدام بگیرید.
اگر پس از خواندن این مقاله علاقه‌مند به خرید و نگهداری ETC شدید، می‌توانید به راحتی این کار را از طریق صرافی‌های متمرکز ارز دیجیتال یا دیگر پلتفرم‌های ارز دیجیتال انجام دهید.
نگهداری ETC هم بسیار ساده است. شما حتی می‌توانید آن را در کیف‌پول‌های سخت‌افزاری مانند Ledger Nano S با خیال راحت ذخیره کنید.
در نهایت، موضوع ETC در مقابل ETH همیشه منجر به اختلاف نظرهای زیادی شده است. برخی بر این باورند که تقسیم بلاکچین اتریوم برای حفظ شفافیت و امنیت، تصمیم درستی بود. اما عده‌ای دیگر معتقدند که بلاکچین نباید تحت تأثیر تصمیمات توسعه‌دهندگان یا سرمایه‌گذاران تغییر می‌کرد. به زودی بیشتر در مورد این اختلاف نظرها صحبت خواهیم کرد.
اتریوم کلاسیک چیست؟
همانطور که اشاره شد، اتریوم کلاسیک در واقع همان زنجیره اصلی اتریوم است که “با تمام ضعف‌ها و نقص‌های خود” باقی مانده است. هیچ‌گونه تغییر یا به‌روزرسانی برای تأسیس بازپرداخت در پی حمله DAO در آن اعمال نشده است.
در حال حاضر، قیمت هر واحد اتریوم کلاسیک 32.92 دلار است (طبق آمار 30 نوامبر 2024) و ارزش بازار آن به حدود 4.93 میلیارد دلار می‌رسد. این ارز دیجیتال در حال حاضر در جایگاه 34 از نظر ارزش کل شبکه قرار دارد.
دوره آموزشی از صفر تا سطح پیشرفته در ترید که با هدف “استاد تمامی ترید” طراحی شده است
با اینکه اتریوم کلاسیک در اساس همان رمز ارز اتریوم (ETH) است، یک تفاوت عمده با نسخه اصلی دارد: بیشتر توسعه‌دهندگان اصلی دیگر روی آن کار نمی‌کنند. ویتالیک بوترین و گوین وود، بنیانگذاران اصلی اتریوم، هر دو پروژه اتریوم کلاسیک را به نفع زنجیره جدید رها کردند. با وجود این که نام‌های بزرگی چون ویتالیک و گوین پشت اتریوم کلاسیک بودند، ممکن است عجیب به نظر برسد که هنوز کسانی وجود دارند که بخواهند روی این نسخه از بلاکچین کار کنند.
برای درک دلایل این تصمیمات، ابتدا باید بلاک‌چین‌ها را به درستی شناخت. مهمترین ویژگی و شاید بزرگترین نوآوری بلاک‌چین‌ها این است که این سیستم‌ها به‌طور خودکار و بدون نیاز به هیچ‌گونه کنترل یا وابستگی به نهادهای خارجی کار می‌کنند.
برای افرادی که همچنان از اتریوم کلاسیک (ETC) پشتیبانی می‌کنند، هارد فورک روشی بود برای محافظت از سرمایه‌گذاران بزرگ و جلوگیری از ضرر آنها. با این حال، این تصمیم کاملاً مخالف اصول اولیه بلاکچین بود که هدفش ایجاد یک سیستم غیرمتمرکز و مقاوم در برابر دخالت‌های خارجی است. برای بسیاری، این نحوه برخورد با خسارات ناشی از حمله DAO غیرقابل قبول بود، چرا که دستکاری در بلاکچین با هدف جبران ضررها به‌وضوح مغایر با فلسفه‌ی اصلی فناوری بلاکچین بود.
در نهایت، سوال اصلی در بحث ETC در مقابل ETH به این برمی‌گردد که هر فرد تا چه اندازه برای ثبات و تغییرناپذیری یک بلاکچین ارزش قائل است. آیا ثبات بلاکچین برای شما اهمیت دارد یا ممکن است موافق تغییرات در آن باشید؟
اتریوم (ETH)
طبق ارزش بازاری ارزهای دیجیتال، جامعه ارزهای دیجیتال اتریوم را به عنوان نسخه اصلی و واقعی زنجیره اتریوم می‌شناسد. در زمان نوشتن این مقاله، ارزش شبکه اتریوم به‌طور چشمگیری بیشتر از اتریوم کلاسیک است.
قیمت هر واحد اتریوم هم‌اکنون بیشتر از 3600 دلار است و کل ارزش بازار این شبکه به‌طور شگفت‌انگیزی 441 میلیارد دلار می‌رسد. این مقدار ارزش بازار باعث می‌شود اتریوم در جایگاه دوم پس از بیت‌کوین از نظر ارزشمندترین شبکه‌های ارز دیجیتال قرار گیرد.
سازمان خودگردان غیرمتمرکز – DAO
پلتفرم اتریوم بر پایه استفاده از قراردادهای هوشمند ساخته شده است. برای کسانی که با این مفهوم آشنایی ندارند، قراردادهای هوشمند به توافقات برنامه‌ریزی‌شده بین دو یا چند طرف گفته می‌شود که به‌طور خودکار اجرا می‌شوند. به عبارت ساده‌تر، این قراردادها به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که پول می‌تواند از یک طرف به طرف دیگر منتقل شود بدون نیاز به واسطه‌ای مورد اعتماد. در این سیستم، هر دو طرف قرارداد باید کد مربوطه را تأیید کنند و سپس در صورت برآورده شدن شرایط خاص، پول به طور خودکار آزاد می‌شود.
یکی از پروژه‌های مهم در این پلتفرم، سازمان خودگردان غیرمتمرکز یا به اختصار DAO (که “دائو” تلفظ می‌شود) بود. DAO یک قرارداد هوشمند پیچیده با هدفی بزرگ و بلندپروازانه بود. ایده اصلی این بود که DAO بودجه‌ای را برای تأمین هزینه‌های توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز (dApp) که در آینده توسط شبکه اتریوم ساخته می‌شوند، فراهم کند.
اگرچه ایده DAO ساده به نظر می‌رسید، اما اجرای آن چندان آسان نبود. برای داشتن حق رأی در DAO، لازم بود که توکن‌های ویژه‌ای خریداری شوند. این توکن‌ها که به توکن‌های DAO معروف بودند، با استفاده از اتر (رمز ارز بومی اتریوم) قابل خریداری بودند. با داشتن این توکن‌ها، فرد صاحب حق رأی در فرایند تصمیم‌گیری می‌شد که تعیین می‌کرد کدام برنامه‌های غیرمتمرکز (dApp) باید بودجه دریافت کنند و کدام‌ها نه.
برای تأیید یک dApp (برنامه غیرمتمرکز)، ابتدا باید توسعه‌دهنده آن برنامه، موافقت گروهی از متخصصان و توسعه‌دهندگان شناخته‌شده در شبکه اتریوم را جلب می‌کرد. سپس این طرح به رأی‌گیری گذاشته می‌شد. اگر یک dApp پیشنهادی حداقل ۲۰٪ از آرای قاطع مشارکت‌کنندگان DAO را به دست می‌آورد، بودجه‌ای به آن تخصیص داده می‌شد و پروژه می‌توانست ادامه پیدا کند.
DAO به عنوان یک پیشنهاد انقلابی در دنیای ارزهای دیجیتال شناخته شد و در میان سرمایه‌گذاران محبوبیت زیادی پیدا کرد. به نظر می‌رسید هر کسی که درباره اتریوم اطلاعاتی داشت، تمایل داشت تا در این سیستم حق رأی داشته باشد. این ویژگی‌ها، از جمله شفافیت و تطبیق‌پذیری، باعث جذب بسیاری از سرمایه‌گذاران و علاقه‌مندان شد.
در طول ماه اول فروش توکن‌های DAO، این پروژه مقدار قابل توجهی اتر جمع‌آوری کرد. ارزش تخمینی جمع‌آوری‌شده در آن زمان حدود ۱۵۰ میلیون دلار بود که تقریباً معادل ۱۵٪ از کل موجودی اتر در گردش بود.
یکی از ویژگی‌های مهم که به‌طور هوشمندانه در طراحی DAO گنجانده شد، گزینه خروج بود. این امکان به سرمایه‌گذاران اجازه می‌داد تا در صورت تمایل از پروژه خارج شوند و اتر خود را پس بگیرند. این گزینه با نام متد split شناخته می‌شد که به سرمایه‌گذاران این امکان را می‌داد تا بخشی از اتر خود را که در DAO سرمایه‌گذاری کرده‌اند، مجدداً دریافت کنند. علاوه بر این، این متد به کاربران اجازه می‌داد تا Child DAO (شاخه‌های فرعی DAO) ایجاد کنند. در صورتی که چندین عضو DAO به هم می‌پیوستند، می‌توانستند ایده‌های جدیدی برای توسعه dAppها پیشنهاد دهند و برای این پروژه‌ها بودجه اختصاص دهند.
تنها محدودیت برای تأسیس این قرارداد هوشمند این بود که اگر اعضای DAO تصمیم به خروج می‌گرفتند، باید ۲۸ روز صبر می‌کردند تا بتوانند اتر خود را خرج کنند. با این حال، بسیاری از توسعه‌دهندگان به سرعت این مدت زمان را به عنوان یک باگ در سیستم شناسایی کردند و اعتراضات خود را مطرح کردند. اما متأسفانه این اعتراضات مورد توجه سازندگان DAO قرار نگرفت و حل نشد.
چه چیزی ممکن است اشتباه پیش برود؟ هک DAO
در ژوئن ۲۰۱۶، یک رخداد سرنوشت‌ساز در دنیای ارزهای دیجیتال اتفاق افتاد که توجه‌ها را به شدت به خود جلب کرد. یک مهاجم موفق شد از باگ‌های موجود در قرارداد هوشمند DAO استفاده کرده و تقریباً یک‌سوم از مبلغ موجود در آن را به سرقت ببرد. در آن زمان، اتر (ETH) ذخیره‌شده در DAO معادل حدود ۵۰ میلیون دلار ارزش داشت، بنابراین برای هکر، این یک فرصت طلایی بود.
نحوه هک DAO
زمانی که یک دارنده توکن DAO قصد داشت قرارداد را فسخ کند و از DAO خارج شود، تنها کاری که باید می‌کرد این بود که درخواست برداشت می‌داد. این فرآیند در دو مرحله انجام می‌شد:
- ابتدا، کاربر ارزهای ETH خود را که قبلاً در DAO سرمایه‌گذاری کرده بود، دریافت می‌کرد.
- سپس، کیف پول دیجیتال به‌روزرسانی می‌شد و تعداد کل اترهای موجود در قرارداد محاسبه می‌شد.
مشکل زمانی ایجاد شد که هکر توانست این فرآیند را طوری دستکاری کند که مرحله به‌روزرسانی دفتر کل قبل از انجام برداشت اجرا نشود. به این معنی که هکر قادر بود فرآیند برداشت را بارها و بارها تکرار کند بدون اینکه تعداد کل ارزهای در گردش کاهش یابد.
این تکرار باعث شد که هکر چندین برابر از آنچه که در ابتدا در قرارداد DAO به اشتراک گذاشته شده بود، دریافت کند. در نهایت، هکر موفق شد یک‌سوم از کل اتر موجود در DAO را به کیف پول خود منتقل کند و به قرارداد “Child DAO” خود منتقل کند.
واکنش به هک و پیامدهای آن
وقتی این حمله رخ داد، بسیاری از کسانی که در پروژه DAO سرمایه‌گذاری کرده بودند، دچار نگرانی شدند. ممکن بود فکر کنند که کل سیستم اتریوم از کار افتاده است یا به نوعی ورشکسته شده است. اما واقعیت این بود که سیستم اتریوم خودش دچار مشکل نشده بود، بلکه این مشکل ناشی از باگ‌های خاص در قرارداد هوشمند DAO بود.
یکی از بنیانگذاران اتریوم، در واکنش به این حمله، اشاره کرد که «اگر یک وب‌سایت دچار مشکل شود و از کار بیافتد، شما نمی‌توانید اینترنت را مقصر بدانید.» این بدان معنا بود که مشکل مربوط به DAO بود، نه کل شبکه اتریوم.
این حمله و آسیب‌های ناشی از آن باعث شد که جامعه اتریوم و تیم‌های توسعه‌دهنده تصمیم بگیرند در راستای جلوگیری از مشکلات مشابه در آینده، اقدامات جدی‌تری انجام دهند.
در مورد هک DAO چه کاری می توان انجام داد؟
به طرز قابل فهم اما غیر منطقی، بسیاری از سرمایه گذاران اولیه، که خودشان کدنویس بلاکچین یا سازنده آن نبودند، اما در مورد اتک DAO شنیده بودند، فکر کردند اتریوم ورشکست شده است و به فروش ارز های خود شتافتند. قیمت از حدود 20 دلار به 13 دلار کاهش یافت و بسیاری ادعا کردند این مرگ اتریوم است.
با این حال، از آنجا که ماده 28 روزه در قرارداد هوشمند وجود داشت، هکر با 50 میلیون دلار خود تا زمان انقضا آن ماده هیچ کاری نمی توانست انجام دهد. این به جامعه اتریوم زمان داد تا الف) در مورد یک راه حل بالقوه بحث کنند، و ب) هر راه حل بالقوه را به کار ببرند. سه ایده مطرح شد:
رویکرد “بقای اصلح” –کاری نکردن. کد بد مورد سواستفاده قرار می گیرد. این باید به عنوان یک درس باارزش تلقی شود.
- سافت فورک (اطلاعات بیشتر به زودی).
- هارد فورک (باز هم، اطلاعات بیشتر به زودی!)
در زیر در مورد مزایا و معایب هر یک بحث خواهیم کرد.
رویکرد کاری نکردن
رویکرد کاری نکردن، از این ایدئولوژی استفاده می کند که کد، قانون است. اگر کد بدی درست کردید، باید مجازات شوید. اگر می خواهید صدها میلیون دلار را با کد آزمایش نشده خراب کنید، باید با عواقب آن روبرو شوید. جوامع ارز دیجیتال اولیه دارای گرایش آزادیخواهانه بسیار قوی بود پس جای تعجب نیست که این گزینه تا این اندازه حمایت شد.
سافت فورک: سافت فورک چیست؟
از آنجا که هدف این مقاله این است که مبتدیان ارز اتریوم کلاسیک را درک کنند، بهتر است دقیقاً منظور از سافت فورک را توضیح دهم.
بلاکچین ها را می توان به یکی از دو روش تغییر داد. با هارد فورک، یا سافت فورک. سافت فورک تغییری در قوانین شبکه است که سازگار عقبرو است. نگران نباشید اگر این موضوع فوق العاده پیچیده به نظر می رسد، واقعاً اینگونه نیست!
مانند Microsoft Word به آن فکر کنید. اگر جدیدترین نسخه MS word را داشته باشید و یک سند متنی را در درایو USB ذخیره کنید، وقتی آن را در خانه دوستتان که ممکن است نسخه MS Word 2007 را داشته باشد کنترل کنید، همچنان درست است. منظور ما از سازگار عقبرو همین است.
درست مانند مثال MS Word، تغییر در قوانین بلاکچین که از ویژگی های زنجیره جدید است در نسخه قدیمی زنجیره کار نخواهد کرد. به عنوان مثال، کلماتی که به غلط گیر املای MS Word اضافه می شوند در نسخه قدیمی نرم افزار به صورت خطا ظاهر می شوند، اما در نسخه جدید اینگونه نیست.
ایده سافت فورک، هنگامی که بر روی آشفتگی ای که DAO، توسعه دهندگان اتریوم را در آن رها کرد، اعمال می شد، به این معنی بود که آیا کاربر می خواهد کد جدید را اجرا کند یا نه، انتخاب کاربر است. با این حال، چه این کار را بکنند یا نکنند، بازهم قادر خواهند بود با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
از نظر تئوری، این پیشنهاد، اتری را که هکر به سرقت برده بود، به طور کامل قفل می کند. سافت فورک به این معنی است که هر بلوکی که شامل معامله ای باشد که منجر به انتقال ارزهای مسروقه شود، نادیده گرفته می شود.
این ایده روی کاغذ مثل افسانه به نظر می رسید و از پشتیبانی زیادی برخوردار بود. با این حال، طولی نکشید که یکی از اعضای جامعه مشکل بالقوه دیگری را شناسایی کرد. سافت فورک شبکه را در معرض خطر بالقوه دیگری قرار داد – حمله “عدم پذیرش سرویس”.
حمله عدم پذیرش سرویس چه خطراتی ایجاد می کرد؟
استخراج کنندگان معاملات معتبر در شبکه اتریوم با “gas” پاداش می گیرند. این پاداش همچنین از آنها در برابر حملات DoS محافظت می کند. برای اسپم کردن شبکه با تراکنش ها، یک مهاجم باید مقدار “gas” زیادی را برای هر معامله “جعلی” ایجاد کند.
این امر باعث می شود حمله به چنین روشی بسیار گران تمام شود. مشکل ایده سافت فورک این است که مهاجمان می توانند قرارداد DAO را با معاملات خود اسپم کنند. این کار استخراج کنندگان را مجبور به حل بسیاری از الگوریتم های بی هدف می کند و آنها عملاً هیچ پاداش مالی برای انجام آنها دریافت نمی کنند.
این بدان معنی بود که ایده سافت فورک کنار گذاشته شد. همچنین تعداد راه حل های احتمالی حمله DAO را فقط به دو مورد محدود کرد: کاری نکردن و هارد فورک.
هارد فورک: هارد فورک چیست؟
سافت فورک سازگار عقبرو است و هارد فورک نیست. این تفاوت اصلی بین دو روش به روزرسانی بلاکچین اتریوم (یا هر نوع دیگر) است.
پس از تکمیل هارد فورک راهی برای تغییر آن وجود ندارد. اگر شما به عنوان یک استخراج کننده، کد (قوانین) جدید را خودتان اجرا نکنید، نه تنها نمی توانید از نسخه به روز شده نرم افزار استفاده کنید، بلکه دیگر نمی توانید به هیچ وجه با زنجیره بلوک یا شبکه جدید تعامل داشته باشید.
هارد فورک پیشنهادی، در شبکه اتریوم زنجیره بلوک را در یک نقطه خاص تقسیم می کند. نکته پیشنهادی درست قبل از حمله DAO بود. ایده این است که تا زمان انتخاب نقطه، زنجیره قدیمی و زنجیره جدید (ایجاد شده توسط هاردفورک) یکسان خواهند بود. به دنبال فورک، زنجیره شکافته شد و زنجیره های جدید از یکدیگر مستقل شدند.
ایده هاردفورک این است که با این کار تمام بودجه از دست رفته را به کسانی که آن را به لطف حمله DAO از دست داده اند بازپرداخت می کند. قرار بود یک قرارداد هوشمند برای بازپرداخت رمزگذاری شود که به کاربران امکان می داد پول خود را پس بگیرند.
تقسیم اتریوم و جنجال آن
این ایده در میان اعضای جامعه اتریوم بسیار بحث برانگیز بود. کسانی بودند که موضع “کد، قانون است” را اتخاذ کردند و گفتند که تمام هدف یک بلاکچین این است که به هیچکس اجازه کنترل آن را ندهید. در همین حال، افراد زیادی بودند که فقط می خواستند پول خود را پس بگیرند.
کسانی که احساس کردند “کد یک قانون است” تصمیم گرفتند نسخه قدیمی نرم افزاری را که قبل از فورک اتریوم کلاسیک وجود داشت ادامه دهند و به طور موثر زنجیره قدیمی (با حمله DAO) را دست نخورده نگه داشتند. در همین حال، کسانی که از بازپرداخت پشتیبانی می کردند، شروع به جستجوی زنجیره جدید کردند و دو ارز در جایی که قبلا فقط یک ارز وجود داشت ایجاد شد.
نسخه بدون تغییر این زنجیره به اتریوم کلاسیک (ETC) معروف شده است، و نسخه جدید، همراه با بازپرداخت حمله DAO، اکنون به عنوان ETH یا فقط اتریوم شناخته می شود. این زنجیره دوم بیشترین پشتیبانی جامعه و همچنین بیشترین توسعه دهندگان اصلی پروژه را دارد. این امر با تفاوت فعلی در ارزش بازاری بین اتریوم و اتریوم کلاسیک پس از تقسیم اتریوم منعکس می شود.
مزایا و معایب اتریوم و اتریوم کلاسیک
حال، بیایید سریعا برخی از مزایا و معایب اصلی اتریوم و اتریوم کلاسیک را به صورت موردی بیان کنیم.
جنبه های مثبت اتریوم
- بیشترین توسعه دهندگان اصلی را پشت سر خود دارد. اینها همچنان به نقشه راه اصلی متعهد هستند.
- میزان هش بالاتر از ETC دارد. این بدان معناست که تعداد استخراج کنندگانی که تراکنش ها را در شبکه تأیید می کنند بیشتر است و این به معنای امنیت بیشتر آن است.
- Enterprise Ethereum Alliance را در پشتیبانی از خود دارد. این گروهی از بزرگترین شرکتها و بانکهای کره زمین است که در حال آزمایش شبکه هستند. هنگامی که اعضای EEA اعلام شدند، قیمت اتریوم واقعاً بالا رفت.
- قابل خرید در بیشتر صرافی های ارزهای دیجیتال پیشرفته (به عنوان مثال Coinbase و Binance) است و می توان آنها را در امن ترین کیف پول های دیجیتال موجود (Ledger Nano S، Trezor و غیره) ذخیره کرد. البته توجه داشته باشید که همه این موارد در مورد ETC نیز صدق می کند.
جنبه های منفی اتریوم
تقسیم اتریوم که باعث شد ETH و ETC یکی از قوانین اصلی بلاکچین را نقض کنند. بلاکچین باید کاملاً ثابت باشد (نتوانند تغیرش دهند). اگر یک بار برای صرفه جویی در هزینه مردم تغییر کرده باشد، تقسیم اتریوم از لحاظ تئوری می تواند دوباره تکرار شود. هرچند دفعه بعدی ممکن است این تغییر جامعه محور نباشد.
جنبه های مثبت اتریوم کلاسیک
- به چشم انداز اصلی بلاکچین پایبند ماند. فایده یک دفتر کل که به دلخواه جامعه تغییر کند، چیست؟
- مستعد ترقی بالقوه بیشتر برای سرمایه گذاران است. طبیعتا این ارز، یک سرمایه گذاری با ریسک بالا است اما برخی از طرفداران تأثیرگذار این پروژه افرادی مثل باری سیلبرت از Grayscale Investment Trust هستند.
جنبه های منفی اتریوم کلاسیک
- اتحادیه EEA را برای کار روی برنامه های غیرمتمرکز ایجاد شده برای بلاکچین ندارد.
- دیگر مثل گذشته پشتیبانی توسعه دهندگان سرآمد اتریوم که در وهله اول ایده اتریوم را ارائه دادند را ندارد.
- برخی عقیده دارند که از طرف کسانی که مخالف کل پروژه اتریوم هستند، پشتیبانی می شود.
نتیجه
بنابراین، این راهنمای ما برای اتریوم کلاسیک است. امیدواریم، شما در حال حاضر اطلاعات بیشتری در مورد چگونگی ایجاد دو ارز رمزپایه به اسم اتریوم که در عنوان آمده اند داشته باشید.
لطفاً به یاد داشته باشید – اگر قصد خرید چند ETC برای خود دارید، همیشه مطمئن شوید که روند کار ایمن است و این کار را از طریق یک صرافی قابل اعتماد ارز دیجیتال انجام می دهید. برنامه عملی ایده آل به شرح زیر است:
- ثبت نام در Coinbase (یا هر صرافی رمزنگاری دارای بالاترین امتیاز که گزینه ETC را ارائه می دهد)؛
- خرید مقدار دلخواه ارز ETC؛
- ذخیره آن ارز ها در یکی از کیف پول های دیجیتال قابل اعتماد (به عنوان مثال Ledger Nano S یا Trezor).
با توجه به دانش جدیدتان، به نظر شما کدام یک از این موارد مهمتر است – بازپرداخت سرمایه گذاران یا حفظ ثبات یک بلاکچین؟ ما خیلی دوست داریم نظرات شما را در این مورد بشنویم!