این مقاله از روی نسخه اصلی و انگلیسی کتاب مردی به نام اوه خلاصه برداری شده است!
خلاصه کتاب مردی به نام اوه
بعضی از آدم ها دنیا را به شکل دیگری می بینند. آنها ظاهری اخمو دارند و خیلی سخت لبخند می زنند. اما در اعماق وجودشان، انسانی بسیار مهربان، یکرنگ و خوش قلب زندگی می کند. کتاب «مردی به نام اُوِه» داستان زندگی یکی از همین آدم ها است که به قلم «فردریک بکمن» نویسنده سوئدی نوشته شده است. در این قسمت از خانه سرمایه، نگاهی گذرا به ماجرای اوه می اندازیم. با ما همراه باشید.
اوه، آقای بد اخلاق محله
در یک منطقه مسکونی، جایی که همه خانه های پیش ساخته، درست شبیه هم هستند مردی 59 سال زندگی می کند که «اوه» نام دارد. او سرگرم زندگی معمولی و تکراری خودش است و هنوز نتوانسته با موج تغییرات در تکنولوژی و به ویژه، رفتار آدم ها کنار بیاید. اوه هیچ خوش ندارد کسی سرش را کلاه بگذارد یا فکر کند که می تواند با زرنگ بازی، پول یامفت را از چنگ او دربیاورد. او حتی به اداره برق و آب و گاز هم اجازه چنین کاری را نمی دهد. برای همین هیچ وقت لامپ ها را بی دلیل روشن نمی گذارد و در زمستان درجه موتورخانه را زیاد نمی کند. اُوِه به تازگی همسر خود را از دست داده است. اما هنوز نتوانسته با جای خالی او در زندگی اش کنار بیاید. برای همین مثل همیشه هر روز صبح برای همسرش هم قهوه درست می کند و بیشتر وقت ها بی آنکه بداند با او حرف می زند. راستش را بخواهید اوه هنوز هم همسرش را در کنارش احساس می کند. زندگی این مرد میانسال نه چندان خوش اخلاق، با آمدن یک خانواده خارجی به محله تغییر می کند. اُوِه هیچ وقت فکر نمی کرد روزی این خانواده بتوانند جایی ویژه در قلب او باز کنند. اما چه کسی از لحظه بعد خود خبر دارد؟
اولین تلاش اوه برای خودکشی؛ حلق آویز کردن خودش وسط سالن پذیرایی
تصمیم به خودکشی، موضوع تازه ای در زندگی اُوِه نبود. در واقع، او دقیقا روز بعد از مرگ همسرش می خواست خودش را بکشد. اما مشکلی باعث شد تا آن را برای مدت نامعینی عقب بیندازد و آن کارش بود. اوه نمی خواست به عنوان یک کارمند غیرمسئول شناخته شود. به همین دلیل، روز بعد از خاکسپاری همسرش، بدون آنکه خودش را بکشد مثل همیشه سر کارش حاضر شد. ولی این مانع فقط شش ماه دوام آورد. چون به دلیل تعدیل نیرو او را بازنشسته کردند. با آنکه اُوِه از ماجرای اخراجش یا به قول آنها بازنشستگی زودتر از موعد، دل خوشی نداشت اما حالا می توانست با خیالی راحت تر و بدون نگرانی، برنامه ای تر و تمیز برای خودکشی اش ترتیب دهد.
بعد از مدت ها فکر کردن بالاخره حلق آویز شدن را انتخاب کرد. این بهترین گزینه بود. چون کثیف کاری کمتری داشت، راحت تر از سایر روش های خودکشی بود و ریخت و قیافه آدم را هم چندان وحشتناک نمی کرد. بعد از یک اندازه گیری دقیق، اُوِه قلابی را به سقف آویزان کرد. البته او فکر همه جا را کرده بود. اُوِه می دانست که پس از مرگش حتما عده ای با کفش های کثیفشان پارکت ها را نابود می کنند! به همین دلیل به اندازه کافی زمان گذاشت و با دقت، تمام کفپوش خانه اش را با پلاستیک پوشاند. برای وکیلش هم نامه نوشت و مدارک لازم را در جیب کتش گذاشت. در همین گیرودار، صدای زنگ در خانه به صدا درآمد. پروانه – یعنی همان زن همسایه خارجی که ایرانی از آب درآمده بود – همراه با شوهرش پشت درب بودند. اُوِه با اکراه در را باز کرد و خواست با سربالا جواب دادن آنها را دست به سر کند. اما پروانه یک جعبه شیرینی خوشمزه ایرانی برای اُوِه آورده بود. خیلی زود، نیت پنهان پشت این ملاقات روشن شد. آنها آمده بودند که یک نردبان و آچار را از اُوِه قرض بگیرند. البته خیلی هم پر چانه بودند و حداقل 30 دقیقه اُوِه را یک لنگ پا دم در نگه داشتند. به این ترتیب، اولین برنامه خودکشی پیرمرد بداخلاق 59 ساله ما با یک جعبه شیرینی ایرانی به هم بخورد!
دومین خودکشی نافرجام اُوِه؛ خفه کردن خودش با دود ماشین
اوه از اینکه اوضاع این قدر زود تغییر می کرد اصلا راضی نبود. او زیر لب غرغر می کرد که دیگر آدم نمی تواند آن طور که دوست دارد در آرامش و تر و تمیز خودکشی کند. از نظر اُوِه، این اصلا توقع زیادی نبود. اما پروانه که چیزی از این ماجرا نمی دانست ناخواسته یکی یکی برنامه های خودکشی اُوِه را نشانه رفته بود و در دقیقه نود، همه نقشه های اُوِه را نقش بر آب می کرد. مثلا همین آخری! اوه که برای ملاقات با سونیا لحظه شماری می کرد این بار تصمیم گرفت از ماشین ساب عزیزش مایه بگذارد. با اینکه دلش نمی آمد آن را وارد ماجرای خودکشی اش کند اما دیگر چاره ای باقی نمانده بود.
اوه بهترین کت و شلوارش را می پوشد، کراوات می زند و شلنگ به دست وارد گاراژ ساب می شود. شلنگ را به لوله اگزوز وصل می کند و سر دیگر آن را از شیشه صندلی عقب ماشین تو می دهد. پشت فرمان می نشیند، ماشین را روشن می کند و در آرامش، آماده مردن می شود. دود غلیظ کم کم همه جا را می پوشاند. تِق تق! چیزی به در پارکینگ می کوبد. ناگهان اُوِه چشمانش را باز می کند تا ببیند باز چه کسی می خواهد مراسم خودکشی تر و تمیز او را بر هم بزند. اما بعد پشیمان می شود، کراواتش را در آینه مرتب می کند و دوباره چشمانش را می بندد. تِق تِق تِق تِق تِق تِتِتِتِتِتِتِتِق! اُوِه آمپر می سوزاند!
تصمیم می گیرد قبل از مردن، حق این مزاحم را بگذارد کف دستش! با شتاب درب پارکینگ را باز می کند و همزمان پوووم! دماغ پروانه و در پارکینگ با هم تصادف می کنند! اُوِه با دیدن این صحنه عصبانیتش را از یاد می برد و هول می کند. او با خودش فکر می کند که اگر سونیا می فهمید او با دماغ یک زن باردار چنین کاری کرده است چه بلایی سرش می آورد.
تلاش اُوِه برای آرام کردن این زن، فایده ای ندارد. چون او همه چیز را خیلی بزرگ می کند. پروانه با دماغ خونی از اُوِه می خواهد که او را به بیمارستان برساند. اُوِه هم در جواب به او می گوید که هیچ آدم عاقلی برای یک خون دماغ ساده بیمارستان نمی رود! اما کاشف به عمل می آید که «پاتریک» شوهر پروانه با کمک نردبانی که از اُوِه قرض گرفته بود خودش را راهی بیمارستان کرده است و حالا پروانه باید یک طوری خودش را به بیمارستان برساند. اما از آنجا که در آن موقع از روز نه تاکسی پیدا می شود و نه اتوبوس، آمده بود تا از اُوِه کمک بگیرد. بالاخره اُوِه همراه با دختران پروانه به بیمارستان می رسند.
یک دست و یک پای پاتریک شکسته بود و حالا باید چند روز در بیمارستان بستری می ماند. پروانه برای چند لحظه دخترها را به دست اوه می سپارد تا پیش همسرش برود. در این فاصله، اُوِه از یک راننده تاکسی به یک مربی مهد تغییر کاربری می دهد. اُوِه پشت سر پروانه فریاد می زند که این کارها به او ربطی ندارد. اما پروانه اهمیتی به غیل و قال او نمی دهد و می رود.
دوره آموزشی از صفر تا سطح پیشرفته در ترید که با هدف “استاد تمامی ترید” طراحی شده است
قرار بود اوضاع آرام باشد. قرار بود فقط چند لحظه کنار بچه ها بنشیند و نهایتا یک کتاب داستان را ورق بزند اما کارش به پلیس کشید! ظاهرا دلقک بیمارستان با خودش فکر کرده بود که می تواند به بهانه بچه ها از اُوِه پول بگیرد. اما فکرش را نکرده بود که اُوِه، مردی که تا همین چند دقیقه پیش داشت در آرامش خودش را می کشت، پایش را روی کفش دراز دلقک بگذارد و او را نقش بر زمین کند. بعد از آمپر سوزاندن های پروانه، بی خیالی اُوِه و خنده های شیرین دختر کوچک پروانه که ظاهرا بهترین بهانه را برای ریسه رفتن پیدا کرده بود، به خانه برگشتند. پروانه و بچه ها رفتند تا استراحت کنند اما اُوِه که یک روز مفید دیگر را برای خودکشی از دست داده بود رفت تا نقشه جدیدی برای خودکشی بکشد!
سومین خودکشی نافرجام اوه؛ پریدن جلوی قطار در حال حرکت
اُوِه می خواست با کمک غیرمستقیم قطار در حال حرکت، برنامه خودکشی جدیدش را پیاده کند. از نظر او این شیوه خودکشی چند مشکل داشت. مثلا اینکه کثیف کاری زیادی داشت، چون خون و به احتمال زیاد دل و روده اش همه جا پخش می شدند و منظره چندشی را به وجود می آورند. گذشته از این، راننده بیچاره قطار هم مجبور بود صحنه خودکشی اُوِه را تا آخر عمرش به دوش بکشد. ناجوانمردانه بود. البته اُوِه برای این مورد آخر نقشه ای کشیده بود. او می خواست وقتی واگن راننده رد شد، خودش را پرت کند تا راننده چیزی نبیند؛ هوشمندانه بود.
همه چیز داشت خوب پیش می رفت. قطار تا چند دقیقه دیگر به ایستگاه می رسید و اُوِه می توانست به ملاقات سونیا برود. البته اگر آن مرد کت و شلواری ناگهان غش نمی کرد و روی ریل های راه آهن بیهوش نمی شد! ظاهرا هیچکس خیال نداشت به او کمک کند. همه به جز کارمندان زن راه آهن که بی وقفه در حال جیغ کشیدن بودند، گوشی به دست داشتند از این ماجرا فیلم می گرفتند.
اُوِه کمی دست دست کرد تا شاید کسی او را نجات دهد و او به خودکشی اش برسد اما ظاهرا هیچکس به فکرش نمی رسید که او را از روی ریل ها بلند کند. اُوِه مثل تیر از جا در رفت و بی مهابا روی ریل ها پرید. مرد بیهوش را روی دستهایش بلند کرد و به کمک چند جوان معتاد که در راه آهن پلاس بودند او را به سکو رساند. اندکی پس از تمام شدن عملیات نجات به سبک اوه ، قطار از راه رسید. ناگهان اوه سر جایش خشک شد. به برنامه خودکشی اش فکر کرد. چشم هایش به چراغ های خاموش قطار گره خوردند. ذهنش خالی شد و در آخرین لحظه، در حالی که داشت با صدای بلند لعنت می فرستاد خودش را بالا کشید. همه می گفتند این معجزه است که توانسته خودش را در آخرین لحظه نجات دهد و به او آفرین گفتند. اُوِه خیلی زود و بی توجه به تحسین های مردم، اندکی پس از آنکه زن های کارمند دست از جیغ کشیدن برداشتند، به خانه برگشت.
گربه نه چندان دوست داشتنی، مرد یقه سفید و اوه بی اعصاب
در راه برگشت از دومین خودکشی نافرجام، اوه با یک مورد غیرقابل تحمل روبه رو می شود. یک ماشین در محوطه رانندگی ممنوع در حال حرکت بود و به تمام تابلوهای رانندگی ممنوع، دهن کجی می کرد. اُوِه به سراغش می رود تا او را سر جایش بنشاند. اما خیلی زود می فهمد که این راننده، یکی از همان یقه سفیدهایی است که اُوِه از آنها دل خوشی نداشت. اوه به آن یقه سفید می گوید: «مگه تابلو رو ندیدی؟! رانندگی ممنوعه!» مرد یقه سفید هم بی آنکه خم به ابرو بیاورد می گوید: «من برای رانندگی تا دم در خونه ها مجوز دارم!» از اُوِه اصرار و از یقه سفید انکار! بالاخره هم سوار بر ماشین، راهشان را می کشند و می روند. اُوِه در دلش می گوید: «دفعه بعد حسابت رو می رسم!» اما این تمام ماجرا نبود. چون از سهمیه چیزهای عجیب و غریب اوه در آن روز، هنوز یکی باقی مانده بود.
درست قبل از آنکه وارد خانه اش شود، با یک حجم پشمالوی قلمبه روبه رو می شود. شصتش خبر می دهد که این همان گربه ای است که هر روز با او چشم در چشم می شود و وقیحانه به او زل می زند. یخ زده! در همان حال که اُوِه در حال بررسی این موجود یخ زده است، پروانه از راه می رسد و گربه را بغل می کند. بعد هم گویی که انگار یخ زدن گربه تقصیر اُوِه باشد، سرش جیغ می کشد تا در را باز کند. اُوِه هم غرغر کنان درب را باز می کند. دست آخر گربه با کمک «جیمی» پسر همسایه، نجات پیدا می کند. اما از آنجا که دخترهای پروانه و خود جیمی به گربه آلرژی دارند، مسئولیت افتخارآمیز نگهداری از گربه بی خانمان آب شده بر گردن اُوِه می افتد.
قدردانی زورکی از قهرمان ریل راه آهن
اُوِه که حالا یک همنشین نه چندان خوشایند یخ زده گیرش آمده همراه با او به گشت زنی روزانه مشغول می شود. گربه شکایتی ندارد و به جز وقت های که راست راست در چشم اُوِه زل می زند، با هم مشکل چندانی پیدا نکردند. بعد از پایان گشت روزانه، اُوِه دوباره به پارکینگ رفت و همراه با گربه، سوار ساب شد. البته این بار نمی خواست خودکشی کند. فقط می خواست چند دقیقه آنجا بنشیند و به یاد روزهایی بیفتد که زندگی می کرد، یعنی روزهایی که سونیا زنده بود نه مثل حالا که فقط به دنبال راهی برای پایان دادن به زندگی اش می گشت. البته اگر این زن خارجی بگذارد!
اُوِه در همین فکرها تلو تلو می خورد که دوباره یک نفر به درب پارکینگ کوبید: «اُوِه؟!» و پشت بندش یک زن غریبه بدون اجازه گرفتن پرید داخل پارکینگ. اُوِه که خیال می کند زن یک فروشنده بیمه یا چیزی شبیه به این است، او را بیرون می کند و به او می گوید که نباید همین طوری سرش را زیر بیندازد و داخل گاراژ او یا همسایه های دیگر شود. غافل از آنکه زن، یک خبرنگار بود که می خواست مقاله ای در مورد حرکت قهرمانانه اُوِه در ایستگاه راه آهن بنویسد.
اُوِه اصلا از این موضوع خوشش نیامد و زن را دست به سر کرد. اما فردای همان روز، زمانی که اُوِه و گربه باز هم در ساب نشسته بودند، سر و کله زن خبرنگار پیدا شد. اُوِه هر چقدر که تلاش کرد نتوانست از دست این زن خلاص شود. به همین دلیل، وقتی زن خبرنگار داشت مثل ضبط یک ریز حرف می زد، گربه را زد زیر بغلش و زن را در پارکینگ حبس کرد!
از قضا، پروانه که با دختر کوچولوی سه ساله اش به دنبال اوه می گشت با شنیدن داد و فریاد یک زن، راهش را به سمت پارکینگ ها کج کرد. اُوِه و گربه بیرون محوطه ایستاده بودند و نمی دانستند چه باید بکنند. پروانه، دختر کوچولو را نزدیک اُوِه روی زمین گذاشت و سراسیمه به سمت پارکینگ رفت. اُوِه که نمی دانست چه بگوید بالاخره تمام ماجرا منهای بخش قهرمانانه اش را برای پروانه تعریف کرد.
در این فاصله، دختر کوچولوی پروانه لای پاهای اُوِه با گربه قایم موشک بازی می کرد. البته گربه از این کار خیلی خوشش نمی آمد و از چشم هایش چیزی در مایه های «لطفا بچتون رو کنترل کنین!» به گوش می رسید. پروانه که می بیند اُوِه کاملا خسته و درمانده شده، فکری به سرش می زند و به او پیشنهاد می دهد که اگر آنها را تا بیمارستان برساند، شر این زن خبرنگار را از سرش کم می کند. اُوِه که فکر می کرد این کار نوعی باج گیری است سعی کرد زیر بار نرود. اما پروانه، زنی نبود که با یک اخم و تخم ساده یا دیدن انگشتی که به سمتش نشانه رفته باشد، میدان را برای رقیب خالی کند. در نهایت، اُوِه مجبور شد ساب را پر کند از پروانه، وروجک سه ساله اش، دختر هفت ساله اش، جیمی که به علت آلرژی به موی گربه آن هم زمانی که داشت گربه را نجات می داد کارش به بیمارستان کشیده بود و پاتریک که با یک دست و پای گچ گرفته با بدبختی خودش را در ساب چپانده بود.
چهارمین خودکشی نافرجام اُوِه؛ مرگ با اسلحه پدری سونیا
اُوِه ناامید نمی شود. او می خواهد پیش سونیا باشد. حالا چه این دنیا، چه آن دنیا! این بار اُوِه نمی گذارد مو لای درز نقشه اش برود. او می خواهد با اسلحه ای که از پدر سونیا به یادگار باقی مانده کار خودش را تمام کند. شاید پدر سونیا از این نقشه چندان خوشش نیاید اما دیگر چاره ای باقی نمانده است. اُوِه گربه را در اتاق خواب تنها می گذارد و به طبقه پایین می آید. روی کف و دیوارهای راهرو را با پلاستیک می پوشاند، صحنه را آماده می کند، اسلحه را در دهانش می گذارد و درست، زمانی که داشت شلیک می کرد، صدای عجیبی را از بیرون خانه می شنود.
از آنجا که اخبار محلی ورود چند باند دزدی را به مردم گوشزد کرده بود، تنها چیزی که به ذهن اُوِه رسید این بود که آن باندها یکدفعه تصمیم گرفته اند سری به خانه های محله اُوِه بزنند. اُوِه با همان اسلحه ای که قرار بود خودش را بکشد سراسیمه و نعره کشان به بیرون می رود. اما در نهایت، تنها چیزی که دستگیرش می شود دو تا جوان است که کم مانده از ترس زهره ترک شوند. اُوِه هم بسیار شوکه شده بود و نمی دانست چه واکنشی از خودش نشان دهد. هر دو طرف بدون آنکه دلیل خاصی داشته باشد با نعره جواب هم را می دادند.
اوه داد می کشید: «شما کی هستین؟ اینجا چی می خواین؟» آن دو جوان داد می زدند: «ما اومدیم اینجا تا از شما کمک بگیریم.» اُوِه نعره کشید: «کمک؟ چه کمکی؟» یکی از آن دو جوان فریاد کشید: «خانم سونیا معلم ما بود. دوستم با پدرش مشکل پیدا کرده و پدرش اونو از خونه بیرون انداخته. گفتم شاید شما بهش جا بدین تا از سرما یخ نزنه!» اُوِه نعره کشید: «مگه خونه من هتله؟!» همه سکوت کردند. آن دو جوان معذرت خواهی کنان داشتند دور می شدند که گویا سونیا از آن دنیا آمد و گوش اُوِه را پیچاند. ناگهان گفت: «باشه بیا تو» و این طوری شد که اُوِه در شبی که قرار بود بمیرد به یک مددکار اجتماعی تبدیل شد. با وجود آنکه این بار پای پروانه در میان نبود، اما باز هم برنامه خودکشی اش به شکلی مرموز به هم خورد. گویی کسی از جایی دور، جلوی پای اُوِه سنگ می انداخت!
اوه، مردی که برای یقه سفیدها نقشه می کشد
این مرد یقه سفید که هر وقت دلش بخواهد با ماشین در منطقه رانندگی ممنوع گاز می دهد، مدت ها است که دارد روی اعصاب نداشته اُوِه قدم رو می رود. تازه فقط همین نیست. او با وقاحت تمام، انگار که صاحب آدم های دنیای است می خواهد «رونه» همسایه قدیمی اُوِه را از همسرش جدا کرده و او را در بیمارستان بستری کند تا بمیرد! درست است که اُوِه و رونه آبشان با هم در یک جوی نمی رود ولی این دلیل نمی شود که هر کس هر بلایی خواست سر همسایه اش که مریض شده بیاورد! حالا که نمی تواند با خیال راحت خودکشی کند باید بتواند این یقه سفید را سر جایش بنشاند. اما می داند که به تنهایی نمی توان جلوی آنها قد علم کرد. برای همین تیم انتقام تشکیل می دهد که اعضای آن را پروانه، پاتریک، جیمی، آن پسری که مهمان اُوِه شده، دوست آن پسر، یکی از همسایه ها و البته همان زن خبرنگار سمج تشکیل داده اند.
البته اُوِه وقتی به فکر تشکیل تیم انتقام افتاد که فهمید فحش دادن تلفنی مثل گذشته روی یقه سفیدها کارساز نیست! تیم انتقام کارش را این طور آغاز کرد؛ ابتدا پاتریک و جیمی با بند آوردن مسیر، جلوی آمد و شد یقه سفید را گرفتند و نیمه شب، ماشین او را که پشت این راه بندان گیر کرده بود با جرثقیل چند کیلومتر دورتر از خانه ها داخل یک گودال انداختند. در این میان، پروانه و آن زن خبرنگار به دنبال مدرک هایی کاردرست گشتند تا بتوانند آن را در صورت این یقه سفید کلاه بردار زورگو بکوبند. بقیه اعضای تیم انتقام هم نقش دستیار را داشتند.
بالاخره روی انتقام فرا رسید. یقه سفید با یک افسر پلیس که انگار بزرگترش است می آید تا ماشینش را از دست اُوِه نجات دهد. البته خیلی زود می فهمد که هیچ کس راجع به راه بندان چیزی نمی داند و تابه حال ماشین یقه سفید را ندیده اند. مرد یقه سفید از شدت خشم قرمز می شود اما این تازه اول ماجرا است. وقتی به سمت خانه رونه می رود تا او را به بیمارستان منتقل کند، پروانه و آن زن خبرنگار دسته ای از مدرک هایی که علیه او گیر آورده اند را نشانش می دهند. در این بین، اُوِه و دیگر مردها مثل سد، جلوی در خانه ایستاده اند تا اگر ماجرا بیخ پیدا کرد، یکی یکی با یقه سفید دست به یقه شوند.
اما زن خبرنگار کارش را خوب بلد است. او چنان ترسی به جان یقه سفید می اندازد که مثل یک آفتاب پرست، رنگش از قرمز به سفید تغییر می کند. خبرنگار دو راه پیش پایش می گذارد. اول اینکه از سد دفاعی بگذرد و رونه را به زور با خودش ببرد که در این صورت، مدرک ها هم به صورتی کاملا اتفاقی سر از میز رئیس یقه سفید و اینترنت درمی آوردند. راه دوم این است که او همه چیز را فراموش کند، راهش را بکشد و برود که در این صورت، همه اهل محله هم همه چیز را فراموش می کنند. یقه سفید کمی دست دست می کند و سپس بی آنکه چیزی بگوید راه حل دوم را عملی می کند. تیم انتقام برنده شد و رونه پیش همسرش باقی ماند.
اوه مسئولیت هایش را واگذار می کند
مدتی بعد، فرزند پروانه به دنیا آمد. محله از گذشته هم گرمتر و پرشورتر شد. دختران پروانه اُوِه را پدربزرگ صدا می زدند. پاتریک هم برای کوچک ترین کارها به سراغ اُوِه می آمد و بدون خجالت از او کمک می گرفت. البته او این کار را به بقیه همسایه های تازه وارد هم یاد داد. جیمی ازدواج کرد و یک دختر کوچولو را به فرزندی گرفت. چند سال گذشت و دختر کوچولوی سه ساله پروانه دست در دست اُوِه اولین روز مدرسه اش را تجربه کرد.
اُوِه دیگر به فکر خودکشی نیفتاد چون حالا سرش شلوغ تر از این حرف ها شده بود. او ترجیح داد کمی دیرتر اما سربلندتر به ملاقات سونیا برود. خودکشی نوعی سرشکستگی و مایه خجالت بود. اُوِه این را خوب می دانست اما چون دلیل زندگی کردن را از دست داده بود نمی دانست چطور باید با اوضاع کنار بیاید. او فهمید که پدربزرگ شدن یکی از راه های عالی برای دوباره زندگی کردن است. چهار سال به همین شادی و خوشی گذشت. صبح یک روز برفی، اُوِه این دنیا را ترک کرد و سربلند به دیدار سونیا رفت. او برای دختران پروانه و دختر جیمی یک میلیون کرون ارث گذاشت، ساب را به یکی از شاگردان سونیا بخشید و ماموریت مهم مراقبت از محله به ویژه سرکشی روزانه و جلوگیری از ورود ماشین ها را به پروانه واگذار کرد. مدتی بعد، پروانه خانه اُوِه را به یک زوج جوان که منتظر نوزادشان بودند و البته ساب داشتند سپرد. گویی دو نفر از جایی ناشناس، صاحبخانه های جدید را انتخاب کرده بودند.
نظر شما چیست؟
دوست دارید خلاصه کتاب بعدی در مورد کدام یک از کتاب های فردریک بکمن باشد؟