ملت عشق
زندگی بدون عشق، معنایی ندارد. اما این بدان معنا نیست که همه به یک شکل و به یک اندازه از نعمت عشق برخوردار می شوند. در واقع، هر کدام از ما به اندازه ظرفیت وجودی مان از عشق سیراب می شویم. در این میان، هر قدمی که برای نزدیک شدن به انسانیت برداریم، ظرف وجودی مان را گسترده تر و عمیق تر می کند و سهم بیشتری از عشق نصیبمان می شود. در این قسمت از خانه سرمایه به سراغ کتاب «ملت عشق» از «الیف شاکاف» می رویم و افسانه ای از عشق را به تماشا می نشینیم. با ما همراه باشید.
من خوشبختم یا فکر می کنم که هستم؟!
ماجرای رمان ملت عشق از یک بیداری آغاز می شود. «اِللا روبینشتاین» زنی است که سال ها خودش و آرزوهایش را وقف شوهر و فرزندانش کرده است. وقتی کسی از بیرون به خانواده آنها نگاه می کرد، موجی از خوشبختی را می دید که هر کسی آرزویش را داشت.
«دیوید» به عنوان یک همسر و پدر سه فرزند، مردی نمونه به نظر می رسید. اما در طول این سال ها چیزی میان او و اِللا گم شده بود. شاید ازدواج آنها از نظر اقتصادی و فرهنگی کاملا عالی به نظر می آمد اما اِللا به خوبی حس می کرد که دیگر محبتی میان او همسرش باقی نمانده است.
در واقع، آنها به جای اینکه عاشق هم باشند به زندگی یکنواخت و بدون ماجرا در کنار یکدیگر عادت کرده بودند و سعی می کردند سر خودشان را با بچه ها، مسائل کوچک خانه و محل کار گرم کنند.
البته این مورد آخر فقط شامل حال دیوید می شد. چون اِللا با وجود آنکه در رشته زبان و ادبیات انگلیسی تحصیل کرده بود، برای آنکه نبودش در خانه آسیبی به خانواده اش وارد نکند، هرگز به دنبال علاقه اش یعنی تبدیل شدن به یک منتقد ادبی نرفته بود.
بنابراین، دنیای او به آشپزخانه، بچه ها و زندگی با مردی که می دانست به او خیانت می کند محدود شده بود. با بزرگ شدن بچه ها، او فرصتی پیدا کرد تا تغییری کوچک در روزهایش به وجود بیاورد.
مخالفت مادر با ازدواج و دل بستگی دختر
اِللا در یک انتشارات به عنوان دستیار ویراستار اصلی مشغول به کار شد و قرار بود اولین گزارش ویراستاری خود را در عرض چند هفته تحویل دهد.
همه چیز داشت خوب پیش می رفت یا دست کم اِللا این طور فکر می کرد. این برکه به ظاهر آرام خانوادگی با سنگی که دختر بزرگشان «ژانت» به درون آن پرتاب کرد به یکباره پریشان شد.
در یک بعد ازظهر بهاری، ژانت بدون هیچ مقدمه ای به خانواده اش اعلام کرد که می خواهد به زودی با همکلاسی اش ازدواج کند. این خبر، چیزی نبود که اِللا بتواند آن را هضم کند.
او هنوز در مدیریت ازدواج خودش لنگ می زد و حالا دخترش در این سن کم، بدون اینکه حتی درسش را تمام کرده باشد یا شغلی داشته باشد می خواست به سرنوشتی مثل مادرش محکوم شود.
دوره آموزشی از صفر تا سطح پیشرفته در ترید که با هدف “استاد تمامی ترید” طراحی شده است
به همین دلیل، تمام تلاشش را کرد تا دخترش را از این ازدواج منصرف کند. اما ژانت دست برندار نبود و اصلا به حرف های مادرش توجهی نمی کرد. اِللا که حسابی عصبانی و نگران شده بود به دخترش گفت که عشق، هوایی زودگذر است و خیلی زودتر از آنچه که فکرش را بکند از سرش می پرد.
با گفتن این حرف، دیوید حسابی تعجب کرد؛ اِللا هم همین طور! در واقع، اِللا ناخواسته حرف هایی که مدت ها در دلش انباشته شده بودند را خطاب به دخترش بیان کرد. همان یک جمله کافی بود تا مخاطب گفتگو در ظرف چند ثانیه از ژانت به دیوید تغییر کند.
شروع ملت عشق
شام آن شب، خراب شد. همه به جز اِللا و دیوید، میز را ترک کردند. دیوید، اِللا را سوال پیچ کرد تا بتواند از منظور حرف هایی که همسرش به ژانت زده بود سر دربیاورد. اما اِللا که زیر فشار زیادی قرار گرفته بود ناگهان تقی زد زیر گریه.
در همین بین، تلفن زنگ خورد. ویراستار انتشاراتی که اِللا تازه کارش را با آنها شروع کرده بود می خواست میزان پیشرفت کار را از او بپرسد. بالاخره او فرصت خوبی پیدا کرد تا از ادامه دادن به بحثی که در آن گیر افتاده بود خلاص شود.
اِللا دست نوشته ای که قرار بود آن را ویرایش کند برداشت و به آلاچیق رفت تا بتواند در هوای آزاد این نوشته ها را وارسی کند. نام کتاب «ملت عشق» بود. ظاهرا هیچ کس در مورد نویسنده کتاب چیزی نمی دانست.
او حتی حق تالیف هم نمی خواست. تنها هدفش این بود که کتابش چاپ شود و افراد بیشتری فرصت خواندن آن و حتی شاید تغییر زندگی شان را به دست بیاورند. در میان تمام مردم جهان، این زندگی اِللا بود که بیشتر از همه دچار تغییر شد.
در ملت عشق چه می گذشت؟
اِللا برگه های کتاب ملت عشق را یکی پس از دیگری ورق می زد. در ابتدا نویسنده از ماجرای جنگ های بی امانی که در قرن 13 میان ملت های مختلف جهان در گرفته بود سخن گفت و پیش چشمان اِللا صحنه ای از شهرهای در حال سوختن و جنازه های تلنبار شده را به تصویر کشید.
همه جا بوی مرگ می داد. در این میان، دو نفر، دو عاشق، دو صوفی و دو اهل دل، یکدیگر را یافتند و در آن آشوب، نوید جهانی پر از صلح و خالی از تعصب را سر دادند که البته به مذاق خیلی ها خوش نیامد.
بعد از این مقدمه کوتاه، ماجرا به چندین سال عقب برمی گردد و «شمس تبریزی» را در یک کاروانسرا به تصویر می کشد. چهل سال از روزی که شمس تصمیم گرفته بود برای پیدا کردن خدا، زمین را زیر پا بگذارد، می گذشت.
حالا گذر او به یک کاروانسرا افتاده بود. شب هنگام، نوایی زیر گوشش زمزمه کرد: «برای یافتن پاسخ سوالت به بغداد برو.» شمس می دانست که باید بی چون و چرا راهی بغداد شود. چون آن ندا دروغ نمی گفت و قوانین چهل گانه عشق هم آن را تایید می کرد. بغداد، پاسخی را در دلش داشت که شمس دنیا را به خاطرش زیر پا گذاشته بود.
ترس از اشتباه تکراری
بعد از تمام کردن این بخش، اِللا به سراغ تلفن رفت تا ماجرا را از آنچه که بود بدتر کند! او به اسکات، همکلاسی ژانت زنگ زد و نطقی بلندبالا در مورد اشتباهی که آن دو می خواهند مرتکب شوند سر داد.
در انتها نه اِللا و نه اسکات، هیچ کدام حرف های طرف مقابل را قبول نکردند. خیلی زود خبر این تماس تلفنی به ژانت و دیوید رسید. همه اِللا را سرزنش کردند. اما او به عنوان مادر ژانت به خودش حق می داد که نگذارد دخترش اشتباه او را تکرار کند.
هر روز که می گذشت او بیشتر به یقین می رسید که ازدواجش با دیوید از همان ابتدا هم اشتباه بوده است. به دنبال این ماجرا، ژانت و دیوید خانه نیامدند. حالا او توفیقی اجباری پیدا کرده بود تا زمان بیشتری را روی کتاب ملت عشق بگذارد و از این راه، خشم فروخورده و اندوه عمیقش را برای چند ساعت، فراموش کند.
شمس، رهسپار بغداد شد
تعداد قانون هایی که شمس در مورد عشق می دانست به 40 رسیده بود و این یعنی او باید به دنبال کسی می گشت تا قبل از مرگش قوانین عشق را به او انتقال دهد. اما او چه کسی خواهد بود؟
شمس باور داشت که در زمان درست، آدم درست را ملاقات خواهد کرد. به این امید، رهسپار بغداد شد. او حدود یک سال در خانقاهی که متعلق به «بابا زمان» بود منتظر ماند.
شمس با تمام وجودش احساس می کرد که بابا زمان می تواند او را به فرد درست متصل کند و این کار را هم کرد. بابا زمان به واسطه یکی از دوستان قدیمی اش از ماجرای «مولانا» باخبر شد.
مولانا هم مانند شمس به دنبال یک گمشده می گشت. دلیل دیگری که بابا زمان، مولانا و شمس را دو گمشده یکدیگر می دانست این بود که هر دو خوابی یکسان را دیده بودند. اما نویسنده نامه به بابا زمان هشدار داده بود اگر گمشده ای که فعلا در خانقاه او است به قونیه بیاید، دیگر زنده برنمی گردد.
شناخت مولانا
این جمله باعث شد تا بابا زمان یک سال از فرستادن شمس سر بپیچاند. اما دست آخر او را راهی قونیه و ملاقات با گمشده اش کرد.
به قونیه که رسید تصمیمی با خودش گرفت. شمس می خواست قبل از اینکه خودش با مولانا ملاقات کند، او را از زبان مردمی که با وی زندگی و کار می کنند بشناسد. می خواست بداند که مولانا کیست؟ چه می کند؟ چه می خواهد؟ چه می گوید و چگونه زندگی می کند؟
شمس در میان تلاش هایش برای تماشای تصویر مولانا با مردم قونیه آشناتر شد. غبار تعصب را بر چهره مردم دید؛ با دین دارانی سخن گفت که خودشان را بهشتی خطاب می کردند و با گدایان، روسپی ها و افراد مستی سخن گفت که تنها یک قدم تا خدا فاصله داشتند.
جالب اینجا بود که هر دو گروه شیفته سخنان مولانا می شدند. اما برداشتی که از حرف هایش می کردند به اندازه باوری که به ایمانشان داشتند با هم فرق می کرد.
نامه نگاری با نویسنده ناشناس
اِللا هر روز بیشتر با کتاب ملت عشق خو می گرفت. او احساس می کرد بسیاری از نوشته های کتاب برای او نوشته شده اند. این موضوع او را نسبت به هویت نویسنده کتاب کنجکاو کرد. با وجود آنکه امیدی نداشت نام مخفف نویسنده را در اینترنت جستجو کرد و در کمال ناباوری به یک وبلاگ رسید. اِللا فهمید که اسم کامل نویسنده کتاب «عزیز زهارا» است و یک سفر طولانی را به دور دنیا آغاز کرده است.
او آدرس ایمیل نویسنده را روی یک تکه کاغذ یادداشت کرد. چرا؟ خودش هم نمی دانست. شاید خیال می کرد که برای روز مبادا به این آدرس احتیاج پیدا خواهد کرد. البته این روز، خیلی زودتر از آنچه که فکرش را می کرد سر رسید.
همان روز، اِللا برای عذرخواهی به دخترش زنگ زد. اما هیچ پاسخی نگرفت. دخترش هنوز هم نمی خواست به خانه بیاید. اوضاع خوبی نبود. اِللا لپ تاپ را باز کرد و در طول یک ایمیل تقریبا طولانی، نظری کوتاه در مورد کتاب و چند کلمه ای هم در مورد خودش، دخترش و اوضاع نابه سامان خانه اش برای کسی که اصلا او را نمی شناخت یعنی عزیز زاهارا تعریف کرد.
چرا این کار را کرد؟ باز هم نمی دانست. در حقیقت، چیزهایی که اِللا دیگر هیچ دلیل منطقی ای برایشان نداشت روز به روز در حال زیاد شدن بودند و این خبر خوبی نبود.
عزیز، روز بعد برایش ایمیل فرستاد. او از درخت آرزوها که نزدیک اقامتگاه موقتش بود برای اِللا حرف زد و گفت که به نیابت از او یک تکه پارچه را به رسم بومیان منطقه همراه با یک آرزوی خوب برای درست شدن رابطه اِللا و دخترش به درخت گره زده است.
خواندن این ایمیل باعث شد که چراغ کوچکی از امید در اعماق تاریک وجود اِللا روشن شود. ژانت با یک تماس تلفنی و آشتی کردن با مادرش، این چراغ را روشن تر و پر نورتر کرد.
روز ملاقات شمس و مولانا فرا رسید
بعد از چند روز سرگردانی در قونیه، بالاخره شمس تصمیم گرفت خودش را به مولانا نشان دهد. برای همین به نزدیکی مسجد رفت و صبر کرد تا سخنرانی اش تمام شود.
سپس در حالی که مولانا و مریدانش در حال عبور از یک کوچه بودند جلوی آنها را گرفت. اسب مولانا رم کرد و نزدیک بود او را به زمین بیندازد. اما به همان سرعتی که برآشفته بود، آرام گشت.
مولانا تعجب کرده بود اما سعی کرد آرامش خودش را حفظ کند. شمس سلام کرد و از او خواست که برای پاسخ دادن به سوالی که از او دارد از اسبش پیاده شود.
مولانا که تا به حال با چنین رفتاری روبه رو نشده بود، قلبش پر از خشم شد. اما کنجکاوی اش در مورد این درویش غریبه و جسور او را وادار کرد تا به خواسته اش گوش دهد.
شمس از مولانا سوالی در مورد ظرفیت وجودی انسان ها پرسید. مولانا هم با آرامش جوابش را داد. گویی این سوال، آزمون ورودی مولانا برای پذیرش چهل قانون عشق بود. او قبول شد.
هر دوی آنها در اعماق قلبشان یکدیگر را شناختند. برای چند لحظه بدون آنکه واژه ای میان آنها رد و بدل شود به یکدیگر خیره شدند. مریدان مولانا که نمی دانستند قضیه از چه قرار است شروع به اعتراض کردند.
این موضوع باعث شد تا رشته افکار آن دو از هم باز شود. شمس آنجا را ترک کرد. اما هر دو می دانستند که این دوری موقتی است.
چله نشینی شمس و مولانا
تا اینجای کتاب ملت عشق، شمس به خانه مولانا آمد. آنها چهل شبانه روز در کتابخانه ماندند و به جز نان و شیر بز چیز دیگری نخوردند. در این مدت، تمام اهل خانه، شاگردان، مریدان و مردم قونیه سراپا تعجب شده بودند.
آنها نمی دانستند چرا مولانا با این مقام و منزلتی که پیش مردم و حاکمان دارد این گونه با شمس تبریزی رفتار می کند. مگر او چه تافته جدا بافته ای بود؟ اما این صحبت ها فایده ای نداشت. شمس و مولانا بعد از چهل روز گوشه نشینی و نجوا کردن بالاخره از کتابخانه بیرون آمدند. شمس در این مدت، چهل قانون عشق را به مولانا آموخت.
حضور شمس در خانه مولانا پر از لحظه های عجیب بود. شمس مرزهایی را می شکست که مولانا برای ساختنشان سال ها زمان گذاشته بود. مثلا مولانا به احدی اجازه نمی داد که به کتاب هایش نزدیک شود اما شمس آنها را یکی یکی از بین برد. آن هم درست جلوی چشم مولانا و تمام اهل خانه!
گذشته از این، مولانا و شمس زمان زیادی از روز را با هم خلوت می کردند. مولانا دیگر کارهای سابقش را انجام نمی داد، برای مردم سخنرانی نمی کرد، به مسجد نمی رفت و حتی شاگردانش را رها کرده بود. همین موضوع باعث شد تا مردم، پشت سر مولانا و شمس حرف های ناشایستی بزنند.
آغاز سماع، سفری زمینی به سوی آسمان
اوضاع هر روز برای مولانا سخت تر از روز قبل می شد. اما او از این سختی شکایتی نداشت. احساس می کرد تمام کارهای شمس، آزمون هایی برای ثابت کردن عشق او به خدا هستند.
شمس هم دست بردار نبود و هر بار با درخواستی عجیب، مولانا را می آ زمود؛ یک بار با درخواست خرید شراب و بار دیگر با راه اندازی مراسم «سماع» آن هم جلوی دیدگان همه.
سماع، رقصی بود که با آوای نی انجام می شد. آن زمان، موسیقی جایی در خانه و قلب انسان های مومن نداشت. چون آن را نوعی عمل کفرآمیز به حساب می آوردند. اما شمس و مولانا تمام این قوانین را با انجام سماع در هم شکستند.
هر روز از تعداد طرفداران مولوی کمتر و به خیل منتقدانش افزوده می شد. کمی بعد از این ماجراها بود که شمس، بدون آنکه خبری بدهد، مولوی را ترک کرد. اما به کجا؟ هیچ کس نمی دانست.
سفر شمس از این جهان به جهان دیگر
در نبود شمس، مولانا بسیار اندوهگین شده بود. او که رفیق و همراز خود را از دست داده بود نمی دانست که چطور می تواند در میان این همه بی هم زبان تاب بیاورد. پسر بزرگش «ولد» که دیگر نمی توانست اندوه عمیق پدر را تحمل کند با کمک چند تن از مریدان به دنبال شمس گشت و بالاخره او را در دمشق یافت و نزد پدر برگرداند.
اما این بازگشت دوام چندانی نیافت. چون مخالفانی که ندانسته در مورد شمس و مولانا قضاوت می کردند نقشه قتل شمس را کشیدند.
در میان کسانی که در این توطئه دست داشتند، نام پسر کوچک مولانا یعنی «علاءالدین» هم به چشم می خورد. در یک بامداد، قاتل اجیر شده به همراه چند تن از متعصبان و مخالفان به حیاط خانه مولانا حمله کردند، شمس را کشتند و او را در چاه خانه انداختند. مولانا تا سال ها بعد در فراق یار عزیزش می سوخت و می سرود.
اِللا تغییر کرد
خواندن کتاب ملت عشق و آشنایی او با نویسنده مرموز آن باعث شد تا اِللا به چیزهای زیادی در زندگی اش فکر کند. مثلا عشق که فکر می کرد چیزی رمانتیک است و در زندگی های واقعی جایی ندارد، کم کم به شکلی عجیب و حتی بدون آنکه خودش بداند وارد زندگی اش شد.
او کم کم به این نتیجه رسید که زندگی کردن با دیوید، چیزی جز ادامه دادن یک اشتباه نیست. به همین دلیل دادخواست طلاق داد و همراه با یک چمدان برای آغاز یک زندگی تازه با عزیز همراه شد. اما این آغاز تازه فقط یک سال دوام داشت. چون عزیز به خاطر بیماری فوت کرد.
طبق وصیتش او را در قونیه دفن کردند. چند روز پس از برگزاری مراسم تدفین، اِللا همراه با قلبی که چهل قانون عشق شمس در آن حک شده بود به کشورش برگشت تا زندگی جدیدی را روی پاهای خودش آغاز کند. در این میان، امیدوار بود که فرزندانش روزی علت رفتار او را درک کنند.
چهل قانون عشق
سخن اصلی کتاب ملت عشق، همان چهل قانونی بودند که شمس برای تحویل آنها به مولانا از جان خود هم گذشت. جوهره آن قوانین عبارت بودند از :
- شیوه نگاه تو به خودت، همان عمق درکی است که از خدا داری.
- راهی که به دنبال یافتنش هستی را با دلت پیدا می کنی نه عقلت.
- قرآن، چهار پوسته دارد و درک درونی ترین پوسته آن فقط از عهده پیامبران برمی آید.
- لازم نیست برای پیدا کردن خدا، خودت را به مکان خاصی گره بزنی. خداوند در همه جا هست. به هر جا که نگاه کنی او را می بینی.
- عقل و عشق با هم جور درنمی آیند. هر کدام ساز خودشان را می زنند. عقل می ترسد و احتیاط می کند اما عشق، شجاع است و بی پروا. در میان قلب های شکسته، گنج های فراوانی پنهان شده اند.
- نمی توانی عشق را با زبانی که در سرت داری به تصویر بکشی.
- انسان با گوشه نشینی به خدا نمی رسد. تنها با زندگی در میان مردم و دیدن خودت در چهره آنها می توانی حقیقت را پیدا کنی.
- ناامیدی را کنار بگذار و شکرگزاری کن. صوفی واقعی کسی است که سپاسگزاری را به زمان خاصی محدود نمی کند.
- نباید صبر کردن و دست روی دست گذاشتن را یکسان بدانی. صبر واقعی یعنی در زمان حال به آینده و کارهایی که می خواهی انجام دهی و به نهایت چیزی که می خواهی باشی بیندیشی.
- سفر واقعی، سفری است که به درون خودت آغاز می کنی.
- برای تغییر کردن باید رنج تغییر را تحمل کنی.
- عشق، سفری است که مسافر خود را تغییر می دهد.
- معلم واقعی، شاگرد را برای دلخوشی خودش نگه نمی دارد. او راه سفر به اعماق درون را به شاگردش نشان می دهد و رهایش می کند تا خودش در این مسیر قدم بگذارد.
- در برابر تغییرات مقاومت نکن بلکه با آنها همراه شو.
- درون و بیرون انسان، کامل خلق شده است. نقص هایی که در وجود او پدیدار می شوند برای آن است که به فکر فرو برود و چاره ای برای کامل کردن خودش پیدا کند.
- همه انسان ها عیب و نقص هایی دارند. تنها کسی که هیچ عیب و نقصی ندارد خداوند است. به همین دلیل، دوست داشتن انسان ها کار سختی است. چون باید آنها را با تمام خوبی ها و بدی هایشان دوست بداریم.
- چیزهای واقعا آلوده نه در دنیای پیرامون ما بلکه در ذات نیت های شوم انسان ها نهفته اند.
- وقتی برای شناخت نفسمان تلاش می کنیم به عنوان پاداش، خدا را خواهیم شناخت.
- قبل از هر کسی باید عاشق خودت باشی. عشق به خودت، امید را در وجودت زنده نگه می دارد.
- به جای فکر کردن به عاقبتی که هیچ اطلاعی از آن نداری، بهتر است روی اولین قدمی که هنوز برنداشته ای تمرکز کنی. باقی کارها به صورت خودکار درست خواهند شد.
- برای هر تفاوتی که میان انسان ها دیده می شود، دلیلی ارزشمند وجود دارد. پس نباید خودت را برتر یا کمتر از دیگران بدانی.
- نکته مهم در این دنیا، نیت تو به هنگام برداشتن تک تک قدم هایت است.
- نباید زندگی را خیلی جدی یا خیلی سرسری بگیری. میانه دار بودن صفتی است که بهترین نتیجه را برای انسان به ارمغان می آورد.
- انسان، زمانی خلیفه خدا روی زمین است که بتواند به جای جنگیدن با دیگر انسان ها با بدی های درونش مبارزه کند.
- می توان روی زمین هم به بهشت و جهنم رسید. بهشت، لحظه هایی است که دست خیرت را به سمت کسی دراز می کنی و جهنم، وقتی وجودت را فرا می گیرد که عذاب وجدان داشته باشی.
- انسان ها با نخ هایی نامرئی به هم وصل هستند. به همین دلیل، خوشی و غم آنها روی یکدیگر تاثیر می گذارد.
- این جهان همچون آینه است. هر کاری که با دیگران بکنی، هر قدمی که در جهت خیر یا شر برداری، درست عین آن را در زندگی ات خواهی یافت.
- گذشته رفته و آینده هنوز نیامده است. نکته مهم، درک زمان حال است.
- نباید تقدیر را وسیله ای برای تسلیم شدن در برابر شرایط گوناگون معنی کنی. این تو هستی که زندگی ات را می نویسی.
- به جای آنکه نقطه ضعف دیگران را در بوق و کرنا کنی، آنها را بپوشان.
- برای پذیرفتن حقیقت باید قلب خود را نرم کنی.
- مراقب باش که بت های درونت از بت های بیرونی بزرگ تر نشوند.
- فضای خالی درونت را محترم بدار. بدون این فضای خالی، روحت هوایی برای نفس کشیدن نخواهد داشت.
- وقتی در برابر خدا تسلیم می شوی، درونت سرشار از قدرت می شود.
- تضادها تو را به سوی کمال سوق می دهند. نباید با آنها بجنگی.
- هیچ خوبی یا بدی در این جهان بی پاسخ نمی ماند.
- هر چیزی در زمان مناسب خودش رخ می دهد.
- همیشه می توانی زندگی ات را از نو بسازی.
- جهان همیشه در گردش است و نظم خود را حفظ می کند. در عوضِ هر چیزی که می رود، چیز دیگری می آید.
- جهان بدون عشق، معنایی ندارد. این عشق است که حرف اول و آخر را می زند.
حالا نوبت شما است
باتوجه به قوانینی که از ملت عشق یاد گرفتیم، عشق در قاموس جان شما چه معنایی دارد؟